De Beoogde Perfectie..

Ik ben verdomd blij met mezelf. Op zich niet zo heel erg gek. Ik ben namelijk woest aantrekkelijk moet u weten. Dat zie ik als ik ’s morgens voor de spiegel mijzelf mijn spierballen toon. Dat zie ik als ik mij op gezette tijden, voor de nog veel grotere spiegel in de huiskamer, mij langzaam ontdoe van mijn kledij. Tegen de tijd dat ik mijn Zeeman-slip nonchalant over mijn schouder werp, zijn we al snel een kleine veertig minuten verder. Maar dan heb je ook wel wat. Dan heb je iets gezien, waar je op hebt gewacht.  Je hebt mannen die graag man zouden willen zijn. En heus hun best wel doen. En je hebt mannen zoals ik. Maar niet veel nee.

Ik neem eigenlijk iedere dag wel even de tijd om van mijzelf te genieten. Eerst kijken we elkaar even aan, mijn spiegelbeeld en ik. Knipogen naar elkaar. Ik streel opzichtig door mijn weelderige bos haar. Toon de spiegel mijn gezicht van zoveel mogelijk kanten gezien. Daarna ontdoe ik mij van mijn T-shirt. Ik streel mijn gebronsde torso. Daarna bekijk ik mijzelf. Vol trots. En een klein beetje ongeloof soms. Die schouders. Die buik met spieren van massief staal. Gecamoufleerd, verstopt. Als wasbord. Omdat bescheidenheid ook hen niet vreemd is. Maar perfect in vorm. Van six-packachtige proporties. Kogelvrij. Alleen echte mannen hebben buiken van staal.

En daarna. Mijn God, daarna. Wulps in de spiegel kijkend ontdoe ik mij van mijn laatste kledij. Tergend langzaam. En kijk dat! Zelfs in slappe toestand haal ik het landelijk gemiddelde qua lengte al fors omhoog. Maar als ik mijzelf maar lang genoeg aankijk is die toestand natuurlijk maar van korte duur. En dan heb je het dus echt ergens over. In erectiele toestand sla ik zonder moeite het zijruitje van je Mercedes-Benz aan diggelen. Nonchalant, terwijl ik langsfiets. Reken zelf maar uit hoeveel lengte en kilo pure mannelijkheid daar voor nodig is. Ik ben verdomd blij met mezelf. Maar begrijp alleen niet waarom niet iedereen ziet, wat ik zelf graag zou zien.

De Ondergang..

Ik heb ik u al eens uitgelegd dat een mens niet kan leven van het schrijven van stukjes op een blog. Zeker niet als dat kudtstukjes zijn op een blog van niks, zoals deze. En dus doe ik daarnaast ook allerlei andere dingen. Omdat het moet. Ik doe heel veel en heb het er zelfs best druk mee. De grens ligt bij betaalde seks. Tenminste, met mannen. Boven een bepaalde leeftijd. Maar verder doe ik van alles. Zoals bijvoorbeeld het beheren van de Facebook-pagina van een bedrijf hier uit mijn woonplaats. Een lokale vestiging van een landelijke keten. Een groot bedrijf dus. Ik ga u uitleggen waarom dat niet van lange duur gaat zijn. En dan niet eens om mij. Maar omdat het perfect aangeeft waarom dit soort bedrijven achter elkaar op de fles gaan. Economische crisis? Welnee. Laat u niet voor de gek houden.  

Ik plaats een bericht op facebook. Met een plaatje. Het gaat over de openingstijden op zondag van het bedrijf in kwestie. En die van de concurrent. Op het plaatje zie je Buurman en Buurman die elkaar omhelzen. Met de slogan; ‘Liefde is.. Saampjes gezellig op zondag open zijn..’ In de tekst verwijs ik naar het feit dat zo’n beetje het hele winkelcentrum die dag open is en dat men op de site kan kijken welke buurmannen dit betreft. Leuk was dat ik twee concurrenten van elkaar de liefde liet betuigen en ze zo samen een boodschap uitbrachten. Dat werd dan ook enthousiast ontvangen door de volgertjes van de pagina in kwestie.  gezien het aantal likes. Wat positief voor mij is, omdat ik zo kan zien goed bezig te zijn. En als ik goed bezig ben blijft mijn schoorsteen roken. En is er brood op de plank.

Maar dan komt het. De Social Media Manager (Haha, ‘Social Media Manager’) van de concurrent bevalt het blijkbaar niks en stuurt een mail naar een collega van haar, ene Willem. ‘Het berichtje moet van de internets verdwijnen.’ Willem is manager beveiliging, veiligheid en derving. En dat pakt hij serieus aan want onder zijn mail staan al deze woorden in hoofdletters. In die mail lult ze wat over intellectueel eigendom en over de NMA. Een Facebook berichtje op een pagina van niks in een stad van niks over twee winkels van niks zou namelijk weleens bij de NMA kunnen suggereren dat er afspraken zijn tussen  de twee, over de openingstijden. Ik persoonlijk ken de NMA niet, maar die hebben dus blijkbaar helemaal niks zinvols te doen als ze hier over zouden vallen. (Het door mij gebruikte plaatje kwam ik op een miljoenmiljard andere internetpagina’s tegen maar, eerlijk is eerlijk, ik had geen bron gebruikt, dus daar hebben ze een puntje)

Afijn. Willem zou geen manager Beveiliging, Veiligheid en Derving zijn (in hoofdletters) als hij het er bij liet zitten. Die bladert door zijn adresboek en komt daar de juiste man tegen bij wie hij zijn ongenoegen kan uiten. Sterker, het is zijn collega van de concurrent; Ook een manager beveiliging, veiligheid en derving. Denk ik. Want helaas stuurde die de mail door vanaf zijn Iphone, dus dan zie je dus geen coole titels en zo. En of die dus wel of niet in hoofdletters zijn. En hoewel je van deze man zou verwachten dat hij alle adressen binnen handbereik heeft, omdat (als manager beveiliging, veiligheid en derving) snel en adequaat reageren nu eenmaal in je natuur zit, stuurt hij de mail met het verzoek door naar de district-manager. Of die de winkelmanager wil aanspreken (via een mailtje) op het Facebook-berichtje, waar twee buurmannen elkaar omhelzen en de tekst laat weten dat men op zondag open is.

En dus ontvangt die winkelmanager uiteindelijk dat mailtje. Maar die is er niet. En zijn vervanger ook niet. Dus de vervanger van de vervanger stuurt het berichtje door naar mij. Ik scrol terug, moet vreselijk lachen en verwijder het desbetreffende berichtje. Maar die eerste in deze hele rij verlangde ook nog ‘terugkoppeling’. Dus gaat de bevestiging van het verwijderen van een digitaal berichtje van niks, geplaatst door een vestiging van niks, uit een plaats van niks, over een onderwerp van niks ook nog eens dezelfde weg van niks terug. En dan evengoed nog de crisis de schuld durven geven van hun ondergang. Wat zou het mooi zijn van een blog als dit te kunnen leven. Alleen al om je niet meer te hoeven storen aan pure stompzinnigheid. Want wat nou als die allereerste gewoon rechtstreeks een berichtje had gestuurd naar die Facebook-pagina? Was dat niet efficiënter geweest? Grote bedrijven gaan ten onder aan zichzelf. Aan wereldvreemden met mooie titels. Met veel hoofdletters. Ik ben nog denkende hoe dit samen te vatten in een Facebook-post. Maar vooral op zoek naar een nieuwe klant. Van het type ‘opgestroopte mouwen en verder niet teveel gezemel.’ Dat doe ik dan gratis. Zelfs al kan ik van een blog als dit niet leven.

De Ouderlijke Klasse..

Ik haal regelmatig mijn dochter op van school. Dat is hartstikke leuk. Niet eens alleen vanwege het blije gezicht als ze me ziet staan hoor. Of dat ze met open armen mijn kant op rent. Dat zal het op het Libelle-forum allemaal lekker doen, maar daar gaat het nu even niet om. Het gaat mij om het publiek wat op en rondom schoolpleinen op hun kroost staat te wachten. Prachtig. Wat u denkt natuurlijk dat mensen met kinderen allemaal heel correct zijn. Ze hebben tenslotte nogal een verantwoordelijkheid. Opvoeden, en zo. Dat soort dingetjes. Maar niets is minder waar. Het is gewoon hetzelfde tuig, gajes en tokkie-volk dat je overal zou kunnen treffen. Het hebben van kinderen is helemaal geen reden je anders te gaan gedragen. De fuck met je voorbeeldfunctie. Goddank. Want wat kan ik daar van genieten.

Mijn eerste glimlach is met het oog op het parkeerbeleid. Echt niet dat jij je, als luie Bold And The Beautiful-kijker, op de fiets hijst of lopend komt om je kroost op te pikken. Dat doe je met de auto. Dat je daarvoor met je verlopen wittewijnharses je auto op plekken en op manieren kwijt moet die niet bepaald een schoonheidsprijs verdienen doet niet terzake. Schuin op de stoep, op het zebrapad, het maakt allemaal niks uit. Als je maar geen tien meter extra moet lopen. Uiteraard wel zeiken als een ander zo parkeert. Want zo ben je dan ook wel weer. Want jij bent bijzonder. Uniek. En dus mag jij het wel. Aan het begin van het jaar heeft de school gevraagd niet op de stoep te staan wachten, maar op het schoolplein. En dus ga je met dat veel te grote lijf op de stoep staan. Zodat geen mens er meer langs kan. Precies waar de school al bang voor was. Maar hey, laat die gasten lekker lullen, toch? Want jij bent jij.

Nog mooier is het om te zien dat er ook op het schoolplein een soort van hiërarchie is. Je hebt hele coole ouders, vaak vrouwen -eigenlijk altijd vrouwen-  die zich superieur achten aan de rest van het kindophalend plebs. En zo staan ze daar dan ook. In groepjes. Met de armen over elkaar of met een peuk in de mondhoek gedrukt. Soms probeer ik daar even dichtbij te gaan staan. Om naar ze te kunnen luisteren. Prachtig. Die verhalen. Die grootspraak. Iedereen is minder. Op alles hebben ze kritiek en commentaar. Niets deugt. Alles weten ze beter. Alles zouden ze anders doen. En dan heb ik het nog niet eens over hoe zij zich uitlaten over de ‘mindere klasse’ van Wachtende Ouders. Grote dikke pensen, verlopen koppen, intelligentie waarvoor je een hond zou straffen. En dan evengoed een grote bek over een ander. Wat een genot daar bij te mogen zijn.

Maar dan komt het mooie nog. Om het schoolplein staat een muurtje van ongeveer 40 centimeter hoog. Dubbelsteens, dat dan weer wel. Omdat veel kroost nu eenmaal nog verstandelijk beperkter is dan hun verwekkers, zien zij vaak hun ouders niet staan. (dat zou beter gaan als die, zoals afgesproken, op het schoolplein hadden gestaan, maar dat terzijde) Zoekende, lege blikken van klein grut. En dan die zwaarlijvige moeders die over dat muurtje van 40 centimeter heen proberen te klimmen. Echt, ik zou het eens moeten filmen. Walrussen die het strand op klauteren. Uit de kluiten gewassen schilpadden. Gedrochtelijke, buitenaardse  wezens zoals je die kent uit films waar de planeet Aarde vol overgave dreigt te worden overgenomen.  Maar wel die peuk in de bek he?. Hijgend over dat muurtje heen.

Destijds zocht ik een school die goed aangeschreven stond. Best wel belangrijk, toch? En dat staat deze school. Nu heb ik ontzettend veel spijt van deze keuze. Want als het op een school, die blijkbaar de nodige kudos verdient al zo werkt, hoeveel lol had ik dan gehad op scholen die minder staan aangeschreven? Nog grotere lijven. Nog grotere arrogantie. Kruipend over muurtjes of andere obstakels heen. GTST-volk met dreigende, gewelddadige blikken. Auto’s dwars over de weg. Vechtpartijen en haartrekkerij. Ik heb het gevoel dat ik van alles mis zo. Of ik het dan niet erg vind dat kinderen dit soort ouders hebben? Op zich wel. Maar als mijn dochter naar buiten komt, en met dat blije gezicht en met open armen naar me toe rent ben ik dat allang vergeten. ‘Ik ben blij dat wij anders zijn.’ Zeg ik weleens. Dan kijkt ze me niet begrijpend aan. We lopen hand in hand naar huis en ze vertelt  over haar dag. Wat een wereld. Wat een mensen. Ik zal binnenkort toch eens een berichtje achterlaten op het Libelle-forum. Ik ben toch niet de enige die hier de lol van inziet?

De Ongelikte..