Tuurlijk. Iedereen wil een normaal leven. En dat je dan zelf
nog een beetje sleutelt aan de kaders van wat nou wel en niet normaal is, ach,
daar zal ook niemand moeilijk over doen. Want wat voor de één normaal is zou
tenslotte voor een ander best wat minder mogen. Of juist meer. Hangt er vanaf
wat je normaal vindt. Daar zit een zekere bandbreedte in, zeg maar. En dat is
mooi. Want vrijheid is blijheid. Maar toch schijn ik daar niet erg mee geholpen
te zijn. Want ik schiet boven alle gemiddelden uit. Bij mij is niets normaal. Bij
mij wil het maar niet lukken om datgene te bereiken wat eigenlijk bijna
iedereen wel wil. Sterker en onder ons gezegd; wat ik ook wel had gewild.
Maar ik heb mij er inmiddels bij neergelegd. Het gaat niet
lukken. Ik kan proberen en ik kan doen. Maar het gaat gewoon niet gebeuren.
Blijkbaar ben ik uitgerust met een akelig soort gen wat voorkomt dat ik ooit
zal vinden wat ik zoek. Ik ben als een blinde die gevraagd is met hele grote,
stug rubberen handschoenen de glazenkast met de grootst mogelijke zorgvuldigheid
leeg te ruimen. En dat niet alleen; ik moet ze stuk voor stuk afstoffen, door
een teiltje water en Dreft halen en ze daarna op alfabetische volgorde weer
terugplaatsen. Dat lukt dus niet. Al wil ik het nog zo graag. Al neem ik de
grootst mogelijke voorzichtigheid in acht en doe ik nog zo mijn best. Alles
gaat stuk. Alles gaat kapot.
Ik heb het geduld niet. Of mis gewoon de verstandelijke
vermogens. Ik ben lomp en onbehouwen. In principe bedoel ik alles goed, maar
het komt maar zelden lekker uit de verf. Ik ben zo wanhopig op zoek naar rust
dat ik het er waanzinnig druk mee heb. En dan kun je een normaal leven
natuurlijk wel op je bolle albinobuik schrijven. Niets is zeker bij mij. Er is
niks dat vaststaat. Mijn gemoedstoestand is van een onnavolgbaar soort. Ik
combineer ronduit asociaal, koud en kil gedrag met oprechte liefde. Van het één
op het andere moment ben ik of de graag geziene gast óf juist degene waarvoor
je de uitsmijter waarschuwt. Ik ben bang voor niemand en bang van alles. Of
andersom. Maar vooral zou ik ontzettend graag een normaal leven willen leiden. Precies.
Net als iedereen.
