Het Laatste Oordeel..

 

Ik zat op de top van een berg en ik kon de hele wereld overzien. In feite, ik zal heel eerlijk tegen u zijn, voelde ik mij een soort God. En op zich was die gedachte helemaal zo gek nog niet. Want na een klein half uurtje staren, verwonderen en verbazen vroeg plots iemand mij of hij naast me plaats mocht nemen. Ik was verbaasd, ik had hier niemand verwacht. Maar Hij stelde zich uiteindelijk voor als De Ware God  en ik, beleefd als ik ben, als Roland. Hij gaf aan dat al te weten, maar over het hoe en waarom gingen we verder niet in. Hij veegde wat vuil en groenigheid van het vrije deel van de steen waar ik al zat, en ging zitten. Heel even zaten we zwijgend op de top van de berg de wereld te overzien, maar Hij vond de stilte in de dit stadium van onze vriendschap klaarblijkelijk net zo moeilijk als ik. En dus gooide hij een goddelijk balletje op; ‘Hoe vind jij dat het gaat?’

Ik vond het een moeilijke vraag. Ik ben nooit en te nimmer te beroerd om mijn mening te geven, maar hoe vertel je de Grote Schepper dat hij er een tyfysbende van heeft gemaakt? Je wilt ook geen ruzie toch? Of respectloos overkomen. Dat hele gedoe van in zeven dagen serieuze stappen zetten in een stukje ontwikkeling, vooruitgang en schepping vind ik echt wel een dingetje he. Knap, top en knap gedaan. Maar ik denk tegelijkertijd dat niet álles helemaal lekker van de grond is gekomen. Dat ‘ga zo door’ is niet gelukt. Zijn grote trots -zijn meesterwerk- is ergens onderweg alle gevoel voor vooruitgang en ontwikkeling kwijtgeraakt. Sterker; de mensheid heeft ergens een afslag genomen die onmogelijk de Zijne kan zijn geweest. Maar kan ik dat zomaar zeggen? Kun je tegen God zeggen dat het mooi is dat je op die laatste dag de mensheid schiep, maar het achteraf gezien nóg beter was geweest gewoon op je nest te blijven liggen?

‘Ik vind het allemaal niet geweldig.’ Antwoordde ik. Hij zei niks, maar liet een begrijpend knikje zien. Een opstekende wind verbrak de stilte die daarop volgde. Ik verdacht hem ervan deze zelf te veroorzaken. Want God kan alles. Zwijgend keken we vanaf die berg van waar we de hele wereld konden overzien. We zagen de meest gruwelijke dingen. Oorlogen. Geweld. Machtsmisbruik. De zieke hang naar geld en macht. Een leger van tokkies en dom volk aan wie elke ontwikkeling voorbij was gegaan. Sterker; die massaal op de evolutionaire weg terug leken. De vernietiging van natuur en aardse schoonheid, de basis van alle leven. ‘Wat zou jij doen?’ vroeg hij, terwijl de wind ineens wat afnam. (zie je wel) ‘Niks.’ Zei ik. ‘Jij hebt je best gedaan. Wij onze kans gehad. Uiteindelijk lost het probleem -wij- zichzelf op.’ God zei niks, maar wierp nog één keer een blik over Zijn wereld en stond vervolgens op. ‘Sorry’. Zei hij. En weg was Hij. Ik zat op de top van de berg en kon de hele wereld overzien. En moest huilen. In de wetenschap dat het vanaf nu nog maar van korte duur zou zijn.   

Het Grote Weerzien..

 

Mooi. Ik ben er nog. Een aantal weken geleden vertelde ik u hier vanaf deze plek dat mij een bezoek aan het ziekenhuis stond te wachten. Mijn leven hing aan een zijden draadje en in feite hadden we al afscheid van elkaar genomen. Eigenlijk was het een staalkabel en zou ik u nooit zomaar laten gaan, maar feit was dat ze iets met mijn hart gingen doen en daar heb je er maar eentje van. Dus ik maakte mij oprecht zorgen. Ik ben nu eenmaal een druktemaker, een Grote Denker en akelig negatief bovendien. Grappig is wel dat mij in relaties wel eens is verweten dat ik geen hart in mijn lijf zou hebben. Nou, die heb ik bij deze met terugwerkende kracht allemaal mooi tuk he? Maar afgelopen vrijdag was het dan zover. Om zeven uur in de ochtend stond ik voor de balie van de desbetreffende afdeling van het ziekenhuis. Teddybeer onder de arm geklemd, in het rugtasje een tandenborstel en een schone onderbroek. Duim in de mond en mijn kopje een beetje schuin. Bang voor dat wat komen gaat.

Nou, en het werd me het dagje wel zeg. Bent u weleens in een werkplaats geweest waar ze de inrichting volledig hebben afgestemd op gedoe met harten en zo? Jeetje joh. Groot. En afgeladen vol met allerlei apparaten, machines, beeldschermen en dingen die voor een leek niet te beschrijven zijn. Het is een beetje of je binnen wordt gereden op de set van Star Trek. Je bent bijna zoekende naar Scotty, die iemand op staat te beamen. En of het nou de grote ruimte is of het gevoel van nederigheid in combinatie met akelige angsten; zelf ben je inmiddels heel erg klein. En alles aan je is klein. Want toen ik daar in mijn blote reet op de operatietafel lag -een van soort metalen kaasplank- keek ik even naar beneden en dacht ik nog; ‘Als ik hier lag voor een geslachtsverkleining zou dit een mooi moment zijn, mij weer naar huis te sturen.’

Ik zal u verder de details besparen. Het duurde lang en het was kudt. Vroeger deden ze ingrepen aan je hart door je in slaap te spuiten en dan ging de boel open. Dan konden die jongens van ‘Vinger aan de pols’ vetcoole filmpjes maken van kloppend vlees in een opengereten borstkast. Tegenwoordig duwen ze allerhande black&decker-spul via je lies naar binnen en mag je dat bewust meemaken. Ik weet ook niet wat beter is. Feit is dat je nog geen 24 uur later het ziekenhuis verlaat, moeilijk lopend of je de avond daarvoor het weerloze speeltje bent geweest van het complete chapter van motorclub De Leipe Leernichten. Maar knap is het. Bij deze hulde en hoera voor de medische wetenschap. Ik snap dat parken en pleinen wel heel erg vol komen de te staan als je al die artsen en zorgverleners een eigen standbeeld geeft, maar wat mij betreft hebben ze het verdiend. Want een topdag was het niet, maar ik ben er nog. Dankzij die handige snuiters. En dat is mooi. Applaus. Want wat zouden wíj -u en ik- nou toch zonder elkaar moeten?

De Gouden Tip..

 

Beste kinderen van Nederland, ik wil even het woord tot jullie richten. Want jullie worden voor de gek gehouden. Wij volwassenen zijn niet eerlijk tegen jullie.  En ik zie het als mijn taak -plicht- om jullie hiervan op de hoogte te brengen. Omdat het mooi geweest is zo. Omdat we zo echt niet verder kunnen. En terwijl ik dit zo zeg voel ik mij ineens best oud. Een beetje alsof opa gaat oreren over dat vroeger alles beter was. Maar zo moeten jullie dat niet zien. Ik zit niet op een schommelstoel met een dekentje over de benen te genieten van de warme openhaard. Nee, ik zit, as we speak, achter een laptop. Ik heb weleens van TikTok gehoord en ik snap dat je YouTube niet uitspreek als Joeptjoep. Dus ik ben een man van deze tijd en weet echt wel waarover ik spreek. En tegen wie ik spreek. Jullie dus. De jeugd die de toekomst heeft.

Wij volwassenen hebben er een bende van gemaakt. En het lijkt erop dat wij deze blunders, deze ongekende onkunde, op jullie willen overdragen. Trap er niet in. Word niet zoals wij.

Luister niet naar ons als we zeggen dat je goed je best op school moet doen omdat je er dan wel komt in het leven. Het is onzin. Als je heel goed je best op school doet sta je dagelijks in de file naar één of ander luxe kudtkantoor waar je allemaal dingen doet die geen nut of waarde hebben. Als je minder goed je best doet sta je dagelijks in de file naar één of ander minder luxe kudtkantoor waar je allemaal dingen doet die geen nut of waarde hebben. En als je helemaal niet je best doet sta je dagelijks in de file om je leven in een bouwmarkt, schoenenzaak of andere retail-hel te slijten. Zonder nut. Zonder waarde. Het maakt allemaal geen ruk uit wat je doet. Uiteindelijk zit je gevangen in een web van verplichtingen dat nu eenmaal gefinancierd dient te worden. Een eigen huis. Een plek onder de zon. Een dikke auto voor de deur die de buurman goddank net niet betalen kon.

Want ook dat he; volwassenen laten je zien dat er een strijd gestreden dient te worden. Want om het eigen falen, de eigen kleinzieligheid te maskeren is het belangrijk wat anderen van je denken. Status. Bezit. Die dikke auto, dat grote huis. Niks geen vakantie op de Veluwe, maar naar ver en duur. Als je niks bent wil dat niet zeggen dat je dat ook laat zien. En als je genoeg geld hebt om een mooi leven te hebben ga je evengoed altijd voor meer. Want genoeg is nooit genoeg. Je moet altijd streven naar meer. En nog wat erbij. Want veel is goed, maar meer is beter. Wat het je op het vlak van persoonlijk geluk ook mag kosten. Je bent nooit klaar. Je hele leven in volle sprint naar spullen. Naar dingen. Want dan zien mensen je voor vol aan. Dan hoor je erbij, dan heb je het gemaakt. Wat dan vol ís, waar je dan bij hoort en wat je dan precies gemaakt hebt, vertellen wij er niet bij. Gewoon, omdat wij dat zelf ook niet weten.

Beste kinderen van Nederland, wij volwassenen zitten op een dood spoor. Al tijden. En we houden jullie op een gruwelijke manier voor de gek. In wat we zeggen, in wat we doen en hoe wij de zaken aan jullie overdragen. Trap er niet in. En nu jullie dit weten kunnen jullie aan de gang. Stroop op die mouwen, maak er wat moois van. Doe je ding met andere motieven dan die van ons. Besef weer wat écht belangrijk is. Wees wat aardiger voor elkaar dan wij waren. Maak niet geld en mooi spul belangrijk, maar vrijheid en geluk. Fuck de excel-maatschappij, gedicteerd door luxe of minder luxe kantoren her en der in den lande. Denk zelf weer na en ga bouwen. Aan een betere wereld dan wij die aan jullie achterlieten. Geniet van de kleine dingen en ongezien de tyfus voor hen die het oude graag het oude willen laten. Een oud wijs man zonder schommelstoel zei ooit dat morgen alles anders zou zijn. Die man was ik. De morgen zijn jullie.

Het Grote Vooruitzicht..

 

Omdat ouderdom nu eenmaal met gebreken komt, is ook bij mij de aftakeling in volle gang. De kans dat ik ooit dreadlocks laat zetten is inmiddels uitgesloten bij gebrek aan materialen. Op zaterdag teveel drinken heeft tot woensdagmiddag consequenties. Algoritmes van sociale media wijzen mij op trapliften, plaspillen en datingsites waar -zo ogen de mij aangeboden dames althans- necrofilie niet langer een taboe is. Laatst zapte ik langs neerlands tv-kanalen en betrapte ik mijzelf erop dat ik net iets te lang bleef hangen bij omroep Max. Het enige wat gelukkig niet is veranderd, is mijn potentie. En ik lijk over sommige dingen meer te liegen dan voorheen.

Of dat allemaal niet genoeg is, had de tand des tijds nog iets anders voor mij in petto. Vanaf heden ben ik officieel hartpatiënt. Zoals dat hoort bij oude mannen in spe. Nou was dat niet helemaal nieuw maar een tijdje terug werd het allemaal net even te gortig. Negeren en wegwuiven hielp niet meer. Qua negeren helpt trouwens een ambulance, die met gierende sirenes half Friesland doorsuist, natuurlijk ook niet echt. Dan weet je gewoon dat je het haasje bent. Maar de medische wetenschap staat voor niets. Ze vonden het nog de moeite zich voor mij in te zetten en gaan het oplossen. Binnenkort mag ik mij met tandenborstel en schone onderbroek in het ziekenhuis melden en gaan de dames en heren medici met mij aan de gang. Ik zie ernaar uit.

Ik zal u de details besparen maar ze gaan iets wegbranden. Ze duwen ergens in je lichaam een brander, camera en compacte bouwlamp naar binnen en zoeken aldaar de weg naar mijn hart. En daar hoef ik mij geen enkele zorgen over te maken. Volgens de enthousiaste arts in kwestie gaat het bijna nooit fout. Het doet wel een beetje zeer maar ik krijg pijnstillers, zo zei hij, die je normaal alleen in het illegale circuit kan bekomen. Een arts met humor. Los gezien van het feit dat ik hem ervan verdenk dat hij af en toe zo’n pilletje achterover drukt voor eigen gebruik, hou ik daar wel van. ‘’Wie sterft met een glimlach op het gelaat, is een bikkel van formaat.’’ Zomaar een spreekwoord die mij zo even te binnen schiet. Mooi he?

Nah, mocht u dus de komende zeventigduizend jaar niks meer van mij horen, dan heeft de arts in kwestie meer humor dan kennis van zaken gehad. Mocht u niks meer van mij horen gingen die gebreken als gevolg van ouderdom ineens wel heel erg hard. Mocht u niks meer van mij horen dan was dit het dus. Dan hebben we met dit blog niks bereikt, niks beter gemaakt en niemand overtuigd. Dan hield het hier op. Dan trekken we de rode gordijnen van ons digitale podium dicht en heeft verder niemand het er nog over. Maar daar gaan we niet vanuit he? Nee joh, positief als we zijn. Samen op weg naar de complete aftakeling. Naar ouderdom en gebreken. Naar ellende, definitieve kaalheid, incontinentie en nóg meer lollige artsen. Want ouderdom komt nu eenmaal met gebreken. Ik heb er zin an.

Het Grote Gemis..

 

Ik wilde vanavond eindelijk weer eens een verhaaltje gaan schrijven. Maar het is me niet gelukt. Ik heb geen idee waar ik het over moet hebben of wat ik zou moeten benoemen. Ik ben compleet inspiratieloos. En dat is best wel raar. Want het is echt niet zo dat we hier ten burelen van Het Wakend Oog geen onderwerpen van gesprek hebben. De staat van het land. Polletiek. Dat vroeger alles beter was. Maar ook dat het weer kudt is. Dat 647 dagen regen achter elkaar echt te gek voor woorden is. Dat je mensen die een sympathie voor de winter hebben, (gezellig he) dood zou moeten schieten. Maar dat alles inspireerde me dus niet.

De pakkendste verhalen schrijf je als je compleet naar de klote bent. Depressiviteit is een zege. Daar komen de mooiste betogen uit voort. Maar ondanks de winterse omstandigheden van de laatste tijd in combinatie met een compleet gebrek aan daglicht, krijgen akelige gevoelens maar slecht vat op me. Het voelt als een gemis. En het is niet dat ik niet mijn best heb gedaan he. Ik heb al weken een broodrooster op de badrand staan en scheer me al tijden ouderwets met uitnodigende Gillette’s. Maar het doet me allemaal niks. Het trekt me niet over de streep.

Ik mis de warme gevoelens van treurnis en ellende. Ik wil mij onderdompelen in gevoelens van kommer en kwel. Leunen op een betonnen ondergrond van zelfmedelijden. Ik wil rampspoed, sores en misère. Maar het lijkt er niet in te zitten. Het gevoel niks te klagen te hebben overheerst. Dat het leven eigenlijk best mooi is lijkt niet te ontkennen. Soms betrap ik mijzelf er zelfs op dat ik loop te fluiten. Dus ja, ik wilde vanavond eindelijk weer eens een verhaaltje gaan schrijven. Maar dat lukte niet. Ik hoop nu op een lente van niks en een ouderwetse kudtzomer. Proberen we het daarna gewoon nog eens.