En hup, zijn we gewoon weer bijna een week verder. Het ene moment zitten we nog gezellig te keuvelen over het nieuwe jaar wat komen gaat, en wat we dan allemaal wel niet anders gaan doen, en het volgende moment is het al weer bijna half januari. Naar boven afgerond. En is alles inmiddels inderdaad zo anders als we toen dachten? Kunnen we voorbeelden noemen die er op wijzen dat 2011 nu al ongelofelijk verschilt van 2010? Kunnen we reeds een opsomming maken van zaken die wel degelijk niet meer zijn, zoals ze ooit zijn geweest? Wij denken van wel. De goede voornemens waren ook dit jaar niet aan te slepen, maar tot nu toe hebben wij ons daar keurig aan gehouden. Discipline en goede wil zijn daarbij de toverwoorden geweest. Laat die zaken nu eenmaal maar aan ons over. Zo zijn we. Laten we maar eerlijk zijn.
Belangrijkste punt was het bewust meemaken van de dagen. Vandaag is vandaag en kijk nou niet altijd naar morgen. Weten we het nog? En dat is gelukt. Wij maken onze dagen heel bewust mee. Avond na avond nemen wij plaats op de bank en kijken naar de klok. Geen tv, geen internet of andere storende factoren. Gewoon een tikkende klok met een ouderwets doch degelijke grote wijzer en een idem versie, maar dan iets kleiner. Minuut na minuut gaat tikkend voorbij en regelmatig zie je dan toch dat die grote wijzer een klein stukje vooruit gaat. Een sprongetje in de tijd doet, zegmaar. En wij springen dan met hem mee. Minuut na minuut. Een zekere vorm van opwinding als de grote wijzer zestig hele seconden precies op een getal staat. De adrenaline gierend door de aderen, als de twee wijzers elkaar zelfs even overlappen. En reken maar dat het lijkt alsof de avond maar niet om wil gaan. Dat je deze heel erg bewust aan het meemaken bent.
Uiteraard zijn er ook zaken die minder aan verandering onderhevig zijn. De verplichting om aan het werk te gaan bijvoorbeeld. We hadden een Staatslot, maar dit bood ook dit jaar helaas geen soelaas. Voor die gewonnen prijs van vijf euro koop je nog net een pakje sigaretten. Niet dat we die nodig hebben want we zijn tenslotte gestopt, maar toch. Was om maar gewoon even wat te noemen. Ondanks onze positieve kijk op allerlei zaken zien we hier dus nog niet helemaal het licht. Hard aan de gang voor de Rupsjes-Nooit-Genoeg van deze wereld. En slechts een beetje voor jezelf. Dat zou toch anders moeten kunnen, zou je zeggen. Op zijn minst andersom. Maar klagen? Zeuren? Zemelen? Nee. Wij niet. Want we geloven nog heilig in de door ons gestelde doelen. In dit fonkelnieuwe jaar met volop kansen en mogelijkheden. Ondernemen. Doen. Aktie. Weet u nog? Mooi. U hoort snel weer van ons. Gaan wij nog even klokkijken. Nog een paar minuten en de beide wijzers overlappen elkaar. Gudverdegudver, wat kan een mens toch verdomd gelukkig zijn.
