Het is van het grootste belang om zo nu en dan even tijd voor elkaar vrij te maken. We rennen maar, we zijn altijd druk en vergeten op die manier dikwijls oog voor elkaar te hebben. Ook wij maken ons hier schuldig aan. En dus leek het ons dit een goed moment om even te stoppen met rennen, de boel even de boel te laten en onze pijlen op u te richten. Op u, onze trouwe lezer. Want wat zijn we blij met u. Dat u ons toch altijd maar weer weet te vinden. Even de tijd voor ons neemt. U, al lezende weg, bereid bent ons zo regelmatig even aan te horen. Echt naar ons te luisteren. Weet dat het hier ten burelen van Het Wakend Oog altijd weer een feestje is de maandelijkse statistieken, die slaan op de bezoekersaantallen van dit blog, te mogen aanschouwen. Het overtreft altijd weer de stoutste verwachtingen. Keer op keer.
U bent blij met ons en wij met u. Natuurlijk; er is altijd wel eens wat. Dat komt nu eenmaal in de beste relaties en de meest hechte vriendschappen voor. Ontkom je niet aan, is nu eenmaal zo. Maar samen komen we er altijd wel weer uit. Naar aanleiding van ons laatste verhaal kregen we de opmerking dat we vrouwonvriendelijk tuig waren. Seksistische hufters die wellicht nooit echt een vriendin hebben gehad. En daaraan zie je dan toch dat onze verhalen echt gelezen en begrepen worden. Mooi is dat toch. Want dat was inderdaad de kern van het verhaal. Echt. Andersom zijn wij ook wel eens niet helemaal in onze sas met u. Want ook dat kan wel eens gebeuren. Toch? Ook na het laatste verhaal; de opmerking van iemand dat ook hij alle vrouwen maar hoeren vond. Woedend waren we. Grammaticaal hebben wij ze misschien ook niet altijd op een rijtje, maar ‘vond’ schrijven met een ‘t’ dat kan natuurlijk echt niet.
Communiceren. Het hebben over dingen. Praten. Kortom; de tijd voor elkaar nemen. Omdat echte problemen nu eenmaal niet bestaan als je maar zo nu en dan aandacht voor elkaar hebt. Weten waar die ander mee bezig is. Wat de wensen zijn. Inzicht tot in de moeilijkste bochten van de gangen van het denken. En dus nu even een moment van rust. En kijk, dat is het mooie aan dit blog. Dit is waar wij afwijken van de rest. Hier kan dat namelijk allemaal nog. Persoonlijke aandacht. Het opbouwen van een band en hier vervolgens niets minder dan oprechte waarde aan hechten. Wij zijn blij met u. En u met ons. En wij generen ons niet dit uit te spreken. Leg uw hand tegen de monitor. Kom, doe het maar gewoon. En raak de onze aan. Voelt u de warmte? Voelt u ons? Druk die handpalm gerust iets harder tegen het glas. Spreid uw vingers over die van ons. Even zijn we alleen. U en wij. Dit is ons momentje. Laat de rest gewoon maar even. En nu het gezicht iets dichter naar de monitor. Kijk ons aan. We zijn blij met u. Hoort u dat? Blij. Oprecht en zonder omhaal. U zegt? Dat is lief. Want wij tenslotte ook van u.
