Nee, het liep allemaal niet zoals ik had gehoopt dat het zou
lopen. Maar ik ben gelukkig niet het type dat snel bij de pakken neer gaat
zitten. Zo zit ik niet in elkaar. Natuurlijk had ik zo mijn wensen. Mijn kijk
op hoe het leven had moeten zijn. Ik wilde een vriendin. Trouwen. En minimaal
drie kinderen. Daarna een nieuwe vriendin. Want laten we eerlijk zijn, als ze
eenmaal een paar kinderen hebben gehad zien ze er vaak niet meer uit. Sowieso
hoef ik niet dagelijks kinderen om mee heen. Eens in de twee weken een
zondagmiddag lijkt me meer dan genoeg. Want eigenlijk heb ik niks met kinderen.
Ze maken je spullen kapot en zeuren aan je hoofd. Trouwens, vrouwen horen thuis
te zitten. Verder heb je er namelijk toch niet zo gek veel aan. Dan kunnen ze
net zo goed een beetje de kids opvoeden. Ja toch? Een bestaan helemáál zonder
inhoud is tenslotte ook maar wat. Gun ik ze dan ook weer niet. Zo ben ik.
Altijd maar met anderen bezig.
Maar ergens liep het dus vaak direct al mank. Ik had wel
eens een vriendin, maar veel langer dan twee dagen duurde het nooit. Dat moest anders.
Op een gegeven moment gaan namelijk de jaren tellen moet u weten. Ik zie er
werkelijk prima uit voor mijn leeftijd, maar waarom het lot nog langer tarten? Ik
stelde mijn eisen dus drastisch bij en schreef mij in bij zo’n internetdatinggebeuren.
Kent u dat? Je regelt een foto van de Wehkampsite, zegt dat je geen bartype bent
en graag op zondag gaat wandelen. Vervolgens weet je niet wat je meemaakt. Wat
een aandacht. Niet lang daarna mailde ik dan ook met één of ander wicht en een
paar weken daarna besloten we af te spreken. Leuk. Gewoon ergens even wat drinken.
Beetje bijpraten. Elkaar beter leren kennen. Compleet onschuldige voornemens
terwijl we natuurlijk allemaal wel weten hoe het echt zit. Wat mannen echt
denken en willen. Want zo zijn we nu eenmaal. En ik zeker.
Gezeten aan een tafeltje in één of andere broodjeszaak zit
je dan tegenover iemand die je niet kent, wensend dat dit altijd zo was
gebleven. Ik kon er in elk geval weinig mee, laat ik het zo zeggen. Ik vroeg
hoelang ze al alleen was. ‘Bijna drie jaar’. Ik gaf aan dat, gezien haar
uiterlijke kenmerken, drie jaar me erg meeviel. Er viel een ijskoude stilte. Ik
gaf haar complimenten. Dat ze op de foto knapper leek, dat ik overgewicht niet
perse een punt vond en dat soort zaken. Het mocht allemaal niet baten. Wat een
chagrijn zeg. Schrijf je dan niet in, denk ik dan. Natuurlijk deed ik mijn best
wel. Toonde ik interesse. Of ze wellicht net zo’n anale fixatie had als ik. Gewoon,
de dingen die men vraagt als kennis en inzicht zo van belang is. Maar ik kwam
geen steek verder. En zo beging er weer een vrouw de fout van haar leven. Door
op te staan, allemaal lelijke dingen te zeggen en weg te lopen. Nee, het gaat
nog steeds niet zoals ik had gehoopt dat het zou gaan. Ik zit niet bij de
pakken neer, zo zit ik niet in elkaar, maar begrijpen doe ik het niet.
