Het was mij opgevallen dat ik steeds meer op een varken begon te lijken. Op zich had ik hier wel vrede mee. Mooi roze is niet lelijk, vet op plekken waar je het niet verwacht kan in barre tijden het verschil tussen leven en dood betekenen en zelfs het feit dat ik soms, als ik erg hard moet lachen, knorrende geluiden produceer deed me niet zo heel veel. Zo vaak lach ik tenslotte nou ook weer niet. Nee, deze schijnbare mutatie naar de grootste attractie van de lokale kinderboerderij was niet mijn punt. Het was het totale gebrek aan conditie wat mij zorgen baarde. Drie sigaretten in een kwartiertje weggerookt en ik was tegenwoordig volledig buiten adem. Drie. Dat is toch niet normaal? En dus moest het anders. En wat is dan anders? Wat kun je dan doen om het tij te keren? Precies; sporten. En geloof het of niet, dat is waar ik deze week mee begonnen ben.
Niet zomaar natuurlijk. Niet over één nacht ijs. Eerst heb ik bijvoorbeeld allerlei sportkledij aangeschaft. Een wielrenbroek bijvoorbeeld. Zo strak en zo klein mogelijk. Maatje ‘S’ maar dan op z’n lilliputters. Dat ding zit zo strak dat als je een half uurtje op een hometrainer hebt gezeten het volledig overbodig is geworden je anus nog te laten bleken. Dat idee een beetje. Je moet op zo’n sportschool nu eenmaal een beetje laten zien wie er nou eigenlijk de professional is. Het kaf van het koren scheiden, de mannen van de jochies. U kent het wel. Ook mijn beenwarmers mag ik in dat kader eigenlijk niet onbenoemd laten, net als mijn volledig mouwloze hemd. Ziet er voor u misschien allemaal heel gay uit, maar in de kringen van mensen die ook aan sport doen zijn dit stuk voor stuk belangrijke symbolen van je sportieve status.
Afijn. Om een lang verhaal kort te maken ben ik dus verdomd voortvarend van start gegaan. U verwacht wellicht flauwe grappen dat ik aan de beademing moest en dat soort zaken, maar zo zit het niet. Het blijkt gewoon helemaal mijn ding te zijn. Met mijn enorme pens klauter ik op apparaten waar u het bestaan niet eens van zou vermoeden en doe ik wat ik moet doen. Van mijn rooie kop druipt het zweet met liters tegelijk de vrijheid tegemoet. Ik hijg en puf met een intensiteit die doet denken aan de tijd dat ik nog wel eens vrouwen belde, als ik zeker wist dat ze alleen thuis waren. Na afloop voel ik mij moe, maar voldaan. Nuttig. Opgelucht. Vier dagen verder en ik ben een gevierd man op de sportschool die ik bezoek. Vier dagen verder en ik voel mij als herboren. Mooi he? En dit was dus pas de eerste week. Kunt u nagaan. Roze en vet, maar ik kom terug. Keihard. Ik ben de eye of the tiger. Ik ben, wie u graag had willen zijn. Ik ben Roland. Roland-Sportiviteit-Haanraads. Wat ik u knor.
