Toen ik mijzelf vanmorgen naakt voor de spiegel stond te betasten, een fles Schwarzkopf shampoo in het achterwerk gedrukt, vroeg ik mij af of ik wel helemaal normaal was. Had iedereen weleens dergelijke intieme momenten met zichzelf? Soms lijken dingen dan namelijk wel heel normaal, maar als je er dan toch even bij stil gaat staan, lijkt ineens alles anders. Absurd zelfs. Toch een vorm van onzekerheid, denk ik dan. En dat is zonde. Jammer. Want daar sta je uiteindelijk toch vooral jezelf mee in de weg. Maar bovendien; wat is nou eigenlijk normaal? Ik vond het een goede vraag, maar kon er niet direct een antwoord op geven. Hangt van je normen en waarden af, sprak ik hardop. De akoestiek van de badkamer deed mijn uitspraak bijna gewichtig klinken, maar kon mijzelf toch niet direct overtuigen. Wat is normaal? Of zo u wilt; wie is normaal?
Ben je normaal als je in een sprookjesfiguur gelooft, deze voor het gemak God noemt, en je jezelf zoveel regels oplegt dat je er nooit aan zult kunnen voldoen en er dus alsnog een mensonterende bende van maakt? Ik weet het niet. Ben je normaal als je multimiljonair bent, maar evengoed blijft werken? Omdat je denkt dat jij met al je geld toch nooit dood gaat en dus tijd zat hebt? In plaats van in je kapitale villa hele dagen door te brengen met een dozijn Thaise hoeren, je toch weer in dat driedelig pak hijsen om ergens de toffe manager uit te gaan hangen. Is dat normaal? Dat kan toch gewoon niet waar zijn? Ben je wel lekker bij je hoofd als je een kind ‘Dylano, Ronnysha’ of ‘Djenity’ noemt omdat je zo lekker modern bent en blijkbaar denkt dat 2011 nooit zal ophouden te bestaan?
Ben je normaal als je Air-Miles spaart en bereid bent daarvoor moeite te doen, of zelfs een grote bek op te zetten tegen die teef achter de kassa omdat ze niet naar je pasje heeft gevraagd? Ben je sowieso wel helemaal normaal als je lullige zegeltjes verzameld of een bunuskaart aan je sleutelbos hebt hangen? Als je in december je vakantie boekt voor van de zomer. Ieder jaar nieuwe kerstballen koopt omdat de Viva en de Libelle aangeven wat dit keer de trend is. Je man ‘paps’ noemt of je vrouw ‘mams’. Geen alcohol drinkt omdat het zonder ‘ook heus wel gezellig kan zijn’. Een hond neemt om er viermaal daags door weer en wind mee rond te moeten sjouwen. Sowieso huisdieren aanschaft, om er vervolgens tegen te praten en er zelfs een kunststof bak in de keuken voor neerzet, waar ze dan lief en schattig kunnen gaan zitten schijten om je zo te belonen met een ondragelijke strontlucht. Dat is dus wel normaal?
Trots verhalen over hoe je iemand anders een oor hebt weten aan te naaien. Jezelf slimmer vinden dan wie dan ook. Dit fanatiek uitdragen en er groots op zijn. Hoe dom je dan ook overkomt. Grote verhalen ophangen over hoe je het hebt gemaakt. Onderwijl je luie reet rustend op je tweezitter van de Wehkamp. Schuin gezeten achter het stuur van je stoere auto van een bouwjaar ergens midden jaren negentig, je middelvinger opstekend naar al die anderen die er niets van begrijpen hoe het is behept te zijn met het grootste verkeersinzicht aller tijden. Van de hele wereld bovendien. Is dat dan inderdaad wel allemaal normaal? Ik wist het vanmorgen niet en kan er nu nog steeds geen antwoord op geven. Wel bleek dat de intieme sfeer van daarvoor, door alle drukte van dit Grote Denken, totaal verloren was gegaan. Ik besloot dus mijn bezigheden dan maar te staken en ging douchen. En geloof het of niet, dik een kwartier gezocht naar mijn shampoo. Kijk, dat geheugen van mij dus, dat is pas niet normaal.
