De Kracht Van de Gemiddelden..

Ik ben normaal. Ik ben gemiddeld. In feite ben ik zoals u bent. Ik doe geen gekke dingen en was vooralsnog niet van plan dit te gaan doen. Ik heb een redelijke scholing gehad, zelfs een aantal diploma’s binnengeharkt, maar ben inderdaad geen geleerde. Ik bekleed geen topfunctie maar ben ook geen kladloper die puur en alleen uit gemakzucht een uitkering geniet. Sterker; ik ben- net als u- het type dat denkt dat je de mensen die echt niet kunnen moet helpen, en de lui die enkel maar profiteren hard aan moet pakken. Zo zijn wij, de gemiddelden. Zo denken wij, de mensen die geen gekke dingen doen en dit in feite ook niet van plan zijn te gaan doen.  Zo zitten wij nu eenmaal in elkaar. We doen ons ding en denken dat het goed is zo. Maar, en dat is onze makke, we rekenen te vaak buiten de waard om. laten we het zo stellen.

Want terwijl wij, De Grote Eenvoudige Massa, ons best doen met werken en eerlijkheid het hoofd boven water te houden, is er een andere groep die er alles aan doet om ons uit te buiten, bikkelhard te naaien en leeg te zuigen. Deze lieden zijn tegenstanders van formaat. Sterker; we hebben er niets tegen in te brengen. We vechten een verloren strijd tegen het Grote geld. Tegen corrupte politici, machtige bedrijven en alles en iedereen die in de loop der tijd de kans heeft gekregen zich boven ons uit te verheffen. Boven ons, de gewone grote middenmoot, staat een leger van ware ratten. Misselijkmakende lieden die slechts één doel nastreven. Die aan een vreselijke vorm van kanker lijden waar ze helaas niet dood aan kunnen gaan; hebzucht. Pure hebzucht in combinatie met een niet te beschrijven vorm van egoïsme. Het is onmogelijk je te wapenen tegen een ziekheid zo allesomvattend, ik weet het. En dus zwijgen we. Doen wij ons ding zonder er uiteindelijk ook maar iets mee op te schieten.

We laten ons voorliegen. We laten ons bedriegen. We weten dat het zo is, maar zijn niet bij machte er iets tegen te ondernemen. We klagen er wat over tijdens gesprekken op verjaardagen of in de kantine van de werkplek. Maar daar blijft het dan ook bij. De Grote Gewone Massa laat zich nu eenmaal niet organiseren. Omdat we een baan hebben. Verantwoordelijkheidsgevoel. Een gezin te onderhouden hebben of een hypotheek te voldoen. En dus laten wij ons telkens weer pakken en naaien door het gilde van Rupsjes Nooitgenoeg. Door hen, wiens menselijk denken reeds volledig is weggevreten door het kanker der hebzucht. Niet op te brengen ziektekostenverzekeringen die uiteindelijk in geval van nood geen soelaas bieden. Maar wel per jaar stijgen. Een overheid die maar blijft plukken waar ze maar kan. Maar verdomd weinig terugdoet. Grote bedrijven die verzuipen in de winst maar desondanks mensen de straat op kegelen. Vadsige lamzakken die met bonussen aan de haal gaan en zo laten zien de schaamte blijkbaar al ver voorbij te zijn.

Ik ben niet links. Ik ben niet rechts. Ik ben de middenmoot. In alle opzichten. Net als u. We doen ons best. Dat doen we al tijden en in feite waren we van plan dit tot in lengte van dagen te doen. Maar aan alles komt een end. Ook aan het geduld van hen die niks hebben in te brengen. Genoeg is genoeg. Het kan allemaal te gek ook, denkt u niet? En kijk, dat is mijn voornemen voor 2012. We gaan het eens heel anders doen. En ik ga u proberen te overtuigen dat we wel zullen moeten. Ik ga u aantonen dat het inderdaad genoeg is geweest. Dat wij de Grote Gewone Massa zijn die ongewone beslissingen moeten gaan nemen. In het belang van ons, maar vooral in het belang van hen die na ons komen. We moeten orde op zaken stellen. Er keihard tegenaan. In 2012 ga ik u overtuigen mee te vechten tegen een vorm van kanker waartegen nog geen enkel medicijn bestaat. Ik ga u vragen op te staan. Voor uzelf, en dus voor bijna iedereen om u heen. Fuck de rechtse driedelige pakken. Vergeet  het lnks langharige occupy-tuig. Pak mijn hand en ga met me mee. Met mij, Het Wakend Oog. Bovengemiddeld gemiddeld. Op jacht naar een betere wereld. Onze wereld. 2012 dus. Doet u het alvast in de agenda’s noteren? Revolutie!