Wat zou het mooi zijn weg te kunnen lopen van jezelf. Je draait je op een gegeven moment om -indien van toepassing, nog wat met het hoofd schuddend- en dan hou je het voor gezien. Misschien mompel je nog een beetje wat. ‘Zoek het uit en een ongezien de tyfus’. En dan ga je gewoon. Jezelf, de achterblijver in kwestie, verbouwereerd achterlatend. Wat zou dat mooi zijn he? Als dat toch eens zou kunnen. Weglopen van jezelf. Een mooier geschenk is toch haast niet voor te stellen? Als een Turk op de Zwarte Markt in Beverwijk, die het niet eens is met de vraagprijs van de aangeboden gestolen autoradio. Een blik vol van ongenoegen. Afkeuring. En soort van, al dan niet geveinsde, walging. En dan het weglopen. En dat is dan niet zomaar weglopen, maar weglopen op een speciale manier. Ik zou willen dat ik het zo kon. Ik zou willen dat ik het zelfs maar kon omschrijven.
Als het kon liep ik nu direct bij mezelf weg. Met grote passen. Misschien zou ik nog een keer omkijken, maar dan alleen maar om mijn eigen gezicht even te zien. Niet voor het omkijken op zich. Niet met de gedachte dat ik iets zou zien wat mijn voornemen misschien nog in de weg zou kunnen staan. Ik zou hopen een vragende blik te zien. ‘Ga je echt?’ Ik ben geen ster in het etaleren van mijn gevoelens en de daarbij behorende gezichtsuitdrukkingen, maar ik zou dan mijn best doen zo ongeïnteresseerd mogelijk te kijken. Minachtend, als ik dat middels plooien in het gelaat en bijpassende lichaamstaal tenminste uit zou kunnen drukken. Echter, bij het gebrek aan dit soort talenten zou het wellicht bij een demonstratief op straat roggelen blijven. Een dikke fluim uit het diepst van wie ik ben. Letterlijk en figuurlijk. Om zo mijn misgenoegen toch zo optimaal mogelijk kenbaar te maken.
Wat zou ik graag bij mezelf weg willen lopen. Wat zou het fantastisch zijn mijzelf definitief de rug toe te keren. Of je de V&D uitloopt, omdat je kudt geholpen werd. Als bij die gast, die je op een strategisch punt in de stad, een abonnement van de Telegraaf probeert aan te smeren. Als die 100% hetero die in de nacht van vrijdag op zaterdag de verkeerde parkeerplaats uitzoekt voor een tussenstop. Als die Turk die het niet eens is met de vraagprijzen op zijn favoriete markt. Zo zou ik bij mezelf weg willen lopen. Want ik ben mijzelf zat. Heb helemaal niets meer met mezelf. We zitten niet op één lijn en dat gaat er nooit en te nimmer meer van komen. We zijn samen niet meer wie wij individueel eigenlijk graag zouden willen zijn. En dan druk ik mij nog verdomd voorzichtig uit. Het is dus tijd afscheid van elkaar te nemen. Maar hoe neem je afscheid van jezelf? Wat zou het mooi zijn weg te kunnen lopen van jezelf. Nog even te zwaaien. Nare dingen te mompelen. Om elkaar daarna nooit meer in de weg te zitten. Ga weg, ik. Donder op, jij. Mijn God, wat zou dat toch mooi zijn. Voor ons beide.
