Zo. Na een
aantal best wel zware, moeilijke, ingewikkelde en ‘moet-dat-nou-allemaal’
verhalen is het weer even tijd het woord tot u persoonlijk te richten. Gewoon,
de boog kan niet altijd gespannen staan en alles is nu eenmaal allemaal al erg genoeg. Daar heeft u mijn betogen niet
voor nodig. In dat kader, zegmaar. En dan is het mooi elkaar even aan te
kijken. Luchtig een beetje te ouwehoeren over de welbekende koetjes en kalfjes.
Grappend neem ik de houding aan van een bokser en deel plagend wat stootjes
uit. Ouwe jongens krentenbrood. U kent het wel. De volgende stap zou zijn te
vragen of ‘alles kits is’ maar wat mij betreft is dat dan weer net even te
populair. Het kan namelijk te gek ook, laten we eerlijk zijn. In plaats daarvan
vraag ik of er nog geneukt is van het weekend, barst ik in een bulderend lachen
uit en trek mijn broek op, die daarna weer voor heel even de aanvang van mijn
bilspleet verbergt.
Goed he? U
kijkt er natuurlijk een beetje van op waar ik dat allemaal vandaan haal, daar
ik nu eenmaal niet bekend sta om mijn sociale eigenschappen. Maar ik heb de
laatste tijd een beetje opgelet. Gewoon eens gekeken hoe mensen dat doen die
wel heel populair zijn. ‘Nog geneukt van het weekend’ schijnt een normale vraag
te zijn. Net als de begroeting ‘ouwe reus, idem rukker of gewoon ‘ouwe’ zonder
verdere toevoeging. Dit moet dan wel worden uitgesproken worden met een zekere
stemverheffing. Maar dat is blogmatig gezien natuurlijk wat lastiger. U moet er
dus maar even van uitgaan dat ik al deze uitspraken doe met een ongeschoren
harses, een te dikke pens en tatoeages op plekken waar je ze in eerste
instantie niet zou verwachten. En met een vrij robuust stemgeluid dus. Ow ja,
en zo nu en dan laat ik een boer en licht ik de linkerzijde van mijn achterwerk
wat van de stoel op om een scheet te laten. Schijnt u leuk te vinden. Lijkt het
altijd goed te doen. Althans, dat is wat ik heb gezien.
U merkt het.
Ik doe alles om een sfeer te creëren waarin u zich thuis voelt. Voor mij is het
allemaal nog wat onwennig. Dat wel. Ik heb altijd gedacht dat genoemde
gedragingen waren weggelegd voor Tokkie-achtige types met een gebrek aan
opvoeding. Maar jeetje zeg, wat kan een mens ernaast zitten he. Hoe grofgebekter hoe
beter, hoe stompzinniger des te meer waardering. Daar ging ik, als ietwat schuw
type dat zelfs ‘alsjeblieft’ zegt als hij een patatje oorlog bij de snackbar
besteld, wel een beetje lek op. Mijn opvoeding is veel te degelijk geweest.
Geouwehoer over normen en waarden; u zegt het niks maar geloof me maar dat het
je op een behoorlijke achterstand zet in het echte leven. Maar dat is dus allemaal
verleden tijd. Goddank. Ik richt na mijn laatste verhalen even het woord tot u,
en doe dat zoals je de gemiddelde Nederlander tegenwoordig blijkbaar moet benaderen. In dat kader schaam ik me ook wel een beetje voor
schrijfsels van de laatste tijd. Soft. Raar. Gek. Stomme nichterige homo die ik
eigenlijk ben. Halfzachte gevoelsnicht. Wedden dus dat ik niet geneukt heb van
het weekend? Licht ik nu als goedmaker wel even één kant van mijn achterwerk op
en laat ik mij even helemaal gaan. Omdat u dat nu eenmaal zo leuk schijnt te
vinden. Uw normen zijn de mijne. Want normvervaging bestaat niet. Alles draait
om aanpassen. Stelletje stomme ouwe rukkers.
