Ik heb heel
lang gedacht dat de liefde voor het koningshuis lag bij bejaarden en de zogenoemde
halfjes. En voor die laatste groep in het bijzonder had ik alle begrip. Een
beetje met het kwijl in de mondhoeken met een vlaggetje staan zwaaien en zo de
trots van je begeleider zijn heeft natuurlijk ook wel wat. Daar kan ik prima inkomen
en daar hoor je me dan ook niet over. Met die bejaarden had ik eerst wat meer
moeite tot ik las dat dementie inderdaad gewoon echt een hele nare ziekte is. Dan
ga je anders naar de dingen kijken en ben je niet bij machte de zaken te zien
zoals ze zijn. Als ik nare opmerkingen maak over het koningshuis schermt zo
iemand nog wel eens met de tweede wereldoorlog. Hoe belangrijk de oranjes
daarin niet zijn geweest. Aandoenlijk is het. Niet meer dan dat.
Nog voor de
eerste Duitser aan den grens verscheen zaten die gasten al lang en breed in
Engeland. Om vanuit daar het volk te steunen. Yup. Zo kan ik het ook. Terwijl u
op de grond ligt en een tiental sinistere lieden op u in staan te trappen,
gewoon omdat het kan, roep ik vanaf veilige afstand dat het allemaal uiteindelijk
wel goed komt, maar u nu gewoon even sterk moet zijn. Ik weet zeker dat u dat
mij al pleister plakkend achteraf niet in dank zou afnemen. Deze gedachte gaat natuurlijk
ook op voor dat handvol aan bejaarden, maar dementie is nu eenmaal kudt. Heb ik
alle begrip voor. Gewoon langs de route laten aanschuiven waar vroeg of laat
Het Volk Der Parasieten langs zal trekken. Is voor die gasten een dagje uit.
Gaan we ze niet afnemen. Lekker laten zwaaien. Niks meer aan doen.
Maar mijn
zorgen kregen pas echt vorm toen ik zag dat er jonge, zo op het oog, gezonde
mensen waren die lyrisch waren over het koningshuis. Eng toch? En met die
gasten valt dus niet te praten. Denken echt dat de koningin een soort van
reclame is van ons land. Zonder koningshuis gaan we er allemaal aan. Doet geen
land meer handel drijven met ons. Gaan we gewoon economisch helemaal naar de
klote. Lijkt mij een raar verhaal. Kijk naar de mensenrechten in China. Niet
echt een land waar die rechten hoog in het vaandel staan. Maar de hele wereld
haalt daar zijn spullen vandaan. Want geld is namelijk geld. En als mensen geld
kunnen verdienen maakt het ze echt geen fuck uit met wie ze dat doen. Ongezien
de tyfus arbeidsomstandigheden, democratie en dat soort onzin. Laat staan dat
men zich laat verleiden door een oud lijk met een dubieus kapsel en een zoon
die moedig -dat dan weer wel- vecht
tegen overgewicht. Doet ze niks, liggen ze geen moment wakker van. En ik kan ze
maar moeilijk ongelijk geven.
Als ik met
enige regelmaat op uw kosten ga zitten zuipen heeft u daar uiteindelijk moeite
mee. Laat staan als ik daaraan toevoeg een aantal huizen, een ziekelijke
hoeveelheid vakanties per jaar en de aankoop van mijn aandelen van de Shell.
Zou u niet prettig vinden. Zeker niet als u ook nog zou moeten opdraaien voor
de kosten van mijn nageslacht en allerlei aanhangsels daaruit voortvloeiend. U
zou het, als het goed is althans, niet pikken. Maar van hen doet u dat wel.
Sterker, u maakt zich vandaag klaar voor de Optocht Der Profiteurs. U viert
feest en zwaait naar ze. Met een kunststof opblaaskroon op het hoofd gedrukt. Zingend
laat u weten uw klassiekers te kennen. En u schaamt zich dus blijkbaar helemaal
nergens voor. Van die oudjes en halfjes begreep ik het. Van u niet. Nederland
is naar de klote. Er is geen hoop meer. Lang leve de koningin! Maar vooral lang
leve al die andere hoeren die het voor veel minder kunnen. 
