Zo. Nog een aantal verhaaltjes te gaan en dan stoppen we
ermee. We geven het op. Er zijn nog een paar dingen die we kwijt willen en
daarna sluit dit blog zijn deuren. Dit keer voorgoed. Zelf hebben wij het idee
dat daags daarna de wereld gewoon doorgaat. Er maar weinig mensen zijn die voor
een aantal keer de slaap zomaar moeilijk kunnen vatten. Wij zijn namelijk niet
bepaald een gemis. Maar het leek ons niettemin netjes om ons vertrek een paar
betogen van tevoren kenbaar te maken. Als gebaar naar dat handvol lezertjes wat
ons altijd is blijven volgen. Dik vijf jaar lang. Natuurlijk kun je dan je
kanttekeningen plaatsen bij de geestelijk vermogens van deze trouwe bezoekers,
maar dat doen we nu niet. Zou niet aardig zijn. Wat ons betreft is respect meer
op zijn plaats. Vijf jaar lang pols openhalende verhalen moeten lezen. Ga daar
maar aanstaan. Maar het einde is dus in zicht. We gooien de handdoek in de
ring. We geven op. We laten het erbij.
Ooit is dit blog begonnen als een soort van therapie voor
onszelf. We konden ons ongenoegen uiten en hoopten dat we ons daarna beter zouden
voelen. Maar dat is niet gelukt. Praten helpt namelijk helemaal niet. Het is
onzinnig allerlei emoties te uiten. Gewoon bek dicht en flink doorzuipen.
Uiteindelijk is dat de allerbeste therapie. Daar helpt echt geen blog bij.
Geloof ons. En dus is deze plek op het Grote Enge Internet overbodig geworden. Met
ons komt het nooit en te nimmer meer goed. Wij zijn negatief tot op het bot.
Ook al hebben we de afgelopen vijf jaar meerdere pogingen gedaan het tegendeel
te bewijzen. Maar wij geloven inmiddels nergens meer in. Niet in u, niet in
morgen en al helemaal niet meer in onszelf. Uiteindelijk gingen wij ten onder
aan onze onbegrensde negativiteit. Wat wij zelf overigens zien als puur
realisme. Als onze waarheid. Maar wij zijn dus niet te helpen. Door niemand
niet. Al was het maar omdat we dat inmiddels niet eens meer willen.
Als u een hele mooie dure auto ziet staan vraagt u zich af
hoe het zou zijn daar een rondje mee te rijden. Wij vragen ons af hoe het zou
zijn om met dat ding met 200 kilometer per uur tegen een boom aan te raggen.
Ziet u het nuanceverschil? Als iemand aardig tegen u doet spreekt u daarover uw
waardering uit. Wij weten zeker dat een dergelijk type ons hard en degelijk een
oor probeert aan te naaien. Begrijpt u dat? U put moed uit vriendschappen. Wij
weten dat ze niet bestaan. U denkt dat liefde alles overwint. In onze optiek is
liefde een overblijfsel uit de tijd dat mensen nog niet in staat waren te communiceren
maar, in naam der natuur, simpelweg voor nazaten moesten zorgen. Of denkt u
soms echt dat twee olifanten of zebra’s van elkaar houden? Vriendschappen.
Liefde. Om elkaar geven. Wat voor elkaar over hebben. Morgen is alles beter.
Wij zijn eruit; het is allemaal klinkklare onzin. En daar kunnen wij nu eenmaal
niet tegenop bloggen. Gaan we gewoon niet redden. Past simpelweg niet in de
kijk op de wereld die wij hebben. Punt.
Uiteraard is er nog een aspect wat niet onbelangrijk is
geweest bij het nemen van onze beslissing. Namelijk ons volslagen gebrek aan
talent. Wat wij doen, dat doen anderen honderd keer beter. Negatief? Ja. Maar
als u voorgaande tekst had gelezen was deze stomme opmerking niet in uw
gedachten opgekomen. Iedereen heeft een talent. De één kan goed schaatsen. De
ander is helemaal geweldig met cijfers. Weer een ander weet van losse woorden
teksten te maken die daadwerkelijk tot de verbeelding spreken. Wij hebben
geen enkel talent. We zijn nergens goed in. Blinken nergens in uit. Alles wat
we doen is het net niet. En dus is het beter te stoppen. Om op te geven. Wij
hebben ons best gedaan, maar het mocht allemaal niet baten. Niet voor u. Niet
voor onszelf. En dus nokken we met deze martelgang. Het Wakend Oog is binnenkort
niet meer. We kappen ermee. We sluiten de tent. We zetten het net zo lang op
een zuipen tot we ooit op een dag de moed vinden om met een broodrooster in bad
te gaan. Wij tikken geen letter meer op papier, maar ooit hoort u nog een keer
van ons. Via de krant dus waarschijnlijk. Met zo’n mooie dikke zwarte rand om
de tekst. En dat was het dan. Wij geven op. Definitief. Wij staken de strijd
met onszelf. Omdat het nooit en te nimmer zal worden, zoals wij het in
gedachten hadden.
