Hoe kun je
vergeten waar je nooit meer aan wilt denken. Hoe kun je stoppen te denken aan
de dingen waarvan je nooit en te nimmer ook maar nog iets wilt weten. Hoe zet
je mensen uit je hoofd. Zij die uiteindelijk altijd meer kwaad dan goed deden. Waarom
is het niet mogelijk je gedachten te wissen, leed en ellende naast je neer te
leggen, en met een schone lei opnieuw te beginnen. Hoe komt het dat sommige
dingen je maar bezig blijven houden. Waarom kun je niet kiezen waaraan je
denkt. Waarom laten gedane zaken je niet met rust. Zij waren het toch, die
nooit keer zouden nemen? Dus vanwaar al deze verspilde energie en emotie.
Gister was gister. Vandaag is dat niet. En morgen is alles anders. Wanneer is het
nu echt eens morgen. Wanneer is nu echt alles anders. En nemen de mooie
gedachten die van vandaag en gister over?
Gezeten op
een bankje, bovenaan de dijk, ben ik voor heel even de gelukkigste man op
aarde. Ik kijk naar de golven alsof het de mooiste film is, die ooit is
gemaakt. Het is een ongekend spectaculair gezicht hoe de golven alles nemen wat
hen in de weg ligt. Hoe ze speels op de grote stenen stukslaan, om zich
vervolgens in de anonimiteit van het water te herpakken. Ik hou ervan naar het geluid van het water te
luisteren, dat haar spel altijd speelt in strak samenwerkingsverband met de
wind. De wind is onmisbaar voor het water, maar ook voor hen -mensen zoals ik
dus- die weleens wat anders willen horen dan hun eigen gedachten. Ik voel mij
altijd klein te weten dat het water er altijd is geweest en altijd zal blijven.
Duizenden jaren geleden zat er ook iemand zoals ik naar datzelfde water te
kijken. En luisterde hij naar diezelfde wind. Net zoals, God mag weten hoe lang
en hoe vaak nog, dit in de toekomst het geval zal zijn.
In feite zou
ik altijd op de dijk moeten blijven zitten. Nooit en te nimmer zou ik moeten
stoppen met het kijken naar de golven en te luisteren naar de wind. Ik zou daar
in mijn eentje oud willen worden. Om niet meer denken aan de dingen die ik wil
vergeten. Ik wil een onberispelijk schone lei, die dit voor altijd blijft.
Zonder ooit ook nog maar enige kanttekening. Voor eens en voor altijd zou
morgen alles anders moeten zijn. Ik ben de gelukkigste man op aarde en dat wil
ik dan blijven. Ik kijk naar de golven en luister naar de wind. Maar in feite
kijk ik naar de eeuwigheid en voel ik mij nietig. Zo klein en onbetekenend dat
mijn gedachten er niet meer toe doen. En er eindelijk rust is. En daarna wil ik
dood. Het laatste wat ik wil zien zijn de golven van de zee. En als mijn ogen
dan zijn gesloten, luister ik nog héél even naar de wind. Om daarna te sterven
als een gelukkig mens. De gelukkigste man op aarde. Ergens op een bankje.
Bovenaan de dijk.
