Mooi. Ik heb
mijn gelijk. Daar hou ik van, mijn gelijk halen. Komt omdat ik slecht tegen
mijn verlies kan. En ja, dan heb je het als Hollander niet bepaald makkelijk
he? Maar dat even terzijde want ik ga niet afdwalen in dit betoog. Sterker; Ik
hou het kort vanavond. Want het gaat nu even om mijn gelijk. Het mooiste wat er
is. Een soort van erkenning van en voor jezelf. Je gelijk krijgen is zoiets als
een tweedehands auto kopen van een kamper met vet haar en dan twee weken
onbezorgd met je nieuwe aanwinst kilometers kunnen maken. Of een vrouw treffen met
humor. Een eerlijke Marokkaan. Seks zonder verplichtingen. Afijn, komt dus
bijna nooit voor. In mijn geval dus zeker niet.
Maar
afgelopen zaterdag gebeurde er iets vreemds. Had ik een bepaald inzicht en trok
in conclusies. Die ik vervolgens voor waar aannam. Het kon niet anders of ik
had het gelijk aan mijn zijde alsof het een klein hondje was, wat goed
afgericht al kwispelend met zijn staartje, trouw en loyaal aan mijn zijde
plaatsnam. Ik zag in de supermarkt, het zal zo rond elf uur die ochtend geweest
zijn, een grote volwassen kerel met een oranje T-shirt en een idem petje op het
gelaat gedrukt. Ik dacht eerst dat het zo’n halfje was. Leuk toch, die mensen
weten nu eenmaal niet beter. Kun je blij maken met kleine dingen. Maar het was
geen verstandelijk gehandicapte. Hij was boodschappen doen met zijn vrouw. In
zijn oranje shirt. Met zijn ‘Hup Holland’ petje op zijn volwassen harses.
Toen kreeg
ik ineens het gevoel dat het helemaal niets zou worden. Nee, ik zal het u
sterker vertellen, ik hoopte het. Want mijn god nog aan toe zeg, als normale,
weldenkende mensen zo over straat gaan dan verdien je het als land, als natie, toch
gewoon dat een toernooi als dit van korte duur is? Als grote kerels met te
dikke pensen op zaterdagochtend met hun lelijke wijf de wekelijkse boodschapjes
doen, gekleed in het oranje, dan vraag je er toch gewoon om? En dan laat ik de
mongolen die oranje zakjes om de buitenspiegels van hun auto sjorren, de
voorgevel van hun nieuwbouwgedrocht met allerlei prullaria denken te moeten
versieren en de lieden die zelfs hun kinderen in het oranje hijsen, en dat -godverdegodver-
vol trots op de social media plaatsen, nog maar even ongenoemd. Want dan vraag je toch om ellende? Ja. Dat doe
je. En ik wist dat.
Mijn EK was
dus afgelopen zaterdag om een uur of elf al ten einde. Ik voelde dat het mis
zou gaan. Gewoon, omdat het niet anders kon. En omdat ‘wij’ niet anders
verdienden. Op zich kan ik ermee leven dit land te moeten delen met een enorm
percentage aan tokkies. Maar het is die arrogantie waar we echt lek op gaan.
Denemarken was een eitje, en die moffen zouden we wel even pakken. En dat sprak
men dan uit met een oranje pruik op den kudtkop geplaatst. Of met een te dikke
pens in een oranje t-shirt geperst. Maar als er echt een God is, dan is er ook
één van Het Voetbal. En die pak je niet. God is niet gek. Hij keek. Hij zag. En
hij overwon. Kun je nog zo misplaatst arrogant zijn, maar uiteindelijk heeft
Hij het voor het zeggen. Naja, en ik dus. Ik en mijn gelijk. Ik wist het. Ik
hoopte het. Voor volk en vaderland. En ik kreeg gelijk. Daar hou ik van, mijn
gelijk halen. De tyfus, oranjetokkies. Heel hard en ongezien. Want dit krijg je er nou van.
