Natuurlijk schrok ik. Het ene moment zit je nog gewoon
rustig te What’s-Appen en het volgende moment slaat er een menselijk hoofd
tegen de voorruit van je auto. Het zag er wat Andre van Duin-achtig uit; zo’n
scheefgetrokken kop die je ineens, van achter glas, verbaasd vanaf je motorkap
ligt aan te kijken. Gaat dus echt niet, die combinatie van je mobieltje en
autorijden. Maar goed, al doende leert men, nietwaar? Evengoed had ik de
beleefdheid even uit te stappen. Terwijl het echt geen fraai weer was hoor.
Zomer of niet, ik vond het verdomde koud zo op de late avond. Terwijl ik
uitstapte leek me dat zelfs wel een mooie opening. Om het ijs wat te breken.
Wat dat betreft is ouwehoeren over het weer best wel universeel toepasbaar.
Maar zij vond dus van niet. Ze was van de motorkap af netjes op de grond
gerold, maar evengoed klagen. U kent die
types wel.
Nah, en daar heb ik dus de grootste moeite mee. Ik maakte
een fout. Ja, ik had beter op moeten letten. En inderdaad; ik had alle
waarschuwingen, betreffende het gebruik van mobiele telefoons in combinatie met
het besturen van een voertuig, niet in de wind moeten slaan. Maar kom op zeg;
ik zei toch ‘sorry’? Maar ondanks haar gebroken kaak -Althans, dat hoopte ik
voor haar, omdat lelijkheid ook gewoon grenzen zou moeten kennen- was ze nog
prima in staat allerlei nare verwensingen te uiten. Sterker, er kwam geen einde
aan. Dat mens bleef maar zeiken en zemelen. En grof; u wilt het niet weten. Net
of ik niet zou weten wat ze daar bloedend op de grond zou bedoelen met ‘Frijg de
franker, fruile flootzak’. Ze mocht dan een hele rij tanden missen, maar ik ben
natuurlijk niet achterlijk. Ik probeerde haar, door speels met de neus van mijn
veiligheidsschoen in haar zij te schoppen, wat tot bedaren te brengen, maar
hier viel geen land mee te bezeilen. Wat een secreet zeg.
Ze deed me een beetje denken aan een vorige vriendin. Toen
ik haar destijds vertelde dat mijn ex zwanger van mij was, kon ze daar ook zo
ontzettend lullig over doen. Zelfs nadat ik had gezegd dat ik dat inderdaad
beter niet had kunnen doen. Mijn excuses had aangeboden. En bij de pomp een
bosje ruikers voor haar had meegenomen. Bleef toen ook maar schelden en tieren.
En ik kan daar dus slecht tegen. Bedoel, gedane zaken nemen nu eenmaal geen
keer. Kun je over alles wel boos blijven. God schijnt ons uiteindelijk alles te
vergeven, maar vrouwen denken zelfs daar boven te staan. Hoeveel kapsones kun
je eigenlijk hebben? Ik ga hier niet zonder omhaal lopen te beweren dat vrouwen
geen gemis zouden zijn, maar veel dingen zouden er wel een stuk eenvoudiger op
worden. Grof en vooral rancuneus volk is het. Ik kan echt niet anders zeggen. Ik
bood nog een keer mijn excuses aan, maar het was aan dovemans oren gericht. Want
zo zijn ze. En leren zullen ze het nooit. En dat was dan ook precies de tekst
die ik, nadat ik mijn weg had vervolgd, What’s-Appte naar iedereen op mijn
lijst. Mannen zijn gewoon anders. Beter. Slimmer. En we leren tenminste.
