Er bekroop mij de laatste tijd een vreemd gevoel. Ik kon het niet thuisbrengen, probeerde het zoveel mogelijk te negeren, maar het bleef maar aandringen. Eerst heus niet de hele dag door. Het was er soms en verdween dan weer. Langzamerhand nam de frequentie echter toe en tegelijkertijd de mate van hevigheid. Negeren werd steeds lastiger tot het moment dat er werkelijk geen ontkomen meer aan was. Toen werd het tijd voor de Grote Analyse. Ik ging er eens goed voor zitten en probeerde in te zien wat nu eigenlijk het punt was. De uitkomst was verrassend. Dat vreemde gevoel bleek niets meer en minder de overtuiging te zijn dat ik nu eindelijk eens wat nuttigs met mijn leven moest gaan doen. Kent u dat gevoel? Nee he? Geeft niets, voor mij was het ook volledig nieuw. Vroeg of laat kan het je blijkbaar zomaar overkomen. Althans, mij dus in ieder geval wel.
Toch ging ik niet direct akkoord. Het leek nu tenslotte net of ik mijn tijd had zitten te verdoen. Was dat wel helemaal terecht? Waren deze vreemde gedachten, dit rare onheilspellende gevoel, niet gewoon het gevolg van te weinig slaap, verkeerde voeding of een wel heel vroeg gevallen midlifecrisis? Ik ging voor mijzelf mijn gangen na van de afgelopen maanden. Ik bleek het complete seizoen Star Trek, The Next Generation te hebben gekeken. Maar liefst zeven seizoenen van elk 26 afleveringen a 45 minuten per stuk. Inderdaad, ik heb uitgerekend hoeveel tijd hier in is gaan zitten en adviseer u direct dit niet te doen. Sommige dingen wil je nu eenmaal niet weten. Daarnaast bleek ik veel op het internet te vertoeven, sliep ik met enige regelmaat of voldeed ik netjes aan mijn verplichtingen als loonslaaf. Verder kwam ik niet. Ik was diep geschokt.
Het is natuurlijk mooi als je kapitein Picard gewoon met Jean Luc aan mag spreken, bepaalde gevoelens begint te koesteren voor Adviseur Troi en je het idee hebt met Worf wel een biertje te kunnen doen, maar helemaal goed is het natuurlijk niet. Mijn leven bleek te zijn verworden tot een doelloos geheel. Leeg. Dom. Kortzichtig. Pure verspilling van tijd, ruimte en moeite. Als ik er nu verkiezingen waren geweest had ik zomaar een linkse partij kunnen stemmen. Zo erg was het. Een ooit hoogst vriendelijke, enthousiaste, fijne, aanstekelijke jonge snuiter (echt waar) was verworden tot een nietsnut. Een bank-hang-tokkie met een te grote pens. Klagend en zeurend. Wachtend op wat komen ging, boos op alles wat was geweest. Goddank zag ik toen het licht. Het verscheen aan mij in de vorm van een vreemd gevoel en zou uiteindelijk alles veranderen.
Hup! Schouders eronder. Aan de gang met dat grote lichaam. Zit het een keer tegen dan zit het een keer niet mee. Kappen nou te denken dat dit dan gelijk het einde van de wereld is. Aan het werk nu. Stoppen met wachten op morgen. Vandaag is een goed begin en een opgestoken dikke vinger naar de dag van gister. Je bent zo zielig als je jezelf graag voelt. Er is er maar één die garant kan staan voor de kwaliteit van je eigen leven. En inderdaad, het antwoord op die vraag is zo moeilijk nog niet. Maak plaats, al het negatieve en alle zelf verzonnen ellende. Opgetieft met het jezelf onder te dompelen in een poel van zelfmedelijden, hardnekkig als vloeibaar bitumen. Ga er wat van maken. Doe wat, luie donder. Vanaf vandaag. En, mijn waarde lezer, ik deed het. Ik ben begonnen aan die dag van morgen. Met ingang van vandaag. Ik gun ook u op een dag dat vreemde gevoel. Geef het dan de ruimte. Gewoon, omdat alles dan ineens wel anders kan. Zo. Dat wilde ik even kwijt. Biertje iemand?
