Had ik het niet moeten doen? Ik weet het niet. Zo vlak voor kerst was misschien niet zo handig. Is toch een bijzondere tijd van het jaar. Gezelligheid. Een zekere mate van vergevingsgezindheid en dat soort zaken. Had ik dus wat meer rekening met anderen moeten houden? Was het beter geweest een paar weken te wachten? Echt, ik weet het gewoon niet. Op dat moment was alles gewoon anders. Het is nog maar een paar uur terug en toch lijken het weken. Maanden misschien wel. Sterker; als iemand nu binnen zou komen om te vertellen dat het allemaal niet echt gebeurt is, zou ik het waarschijnlijk nog geloven ook. Een beetje de twijfel die heerst als je wakker schrikt en even tijd nodig hebt te beseffen, dat één en ander maar een droom is geweest. Maar ik denk niet dat het zo zal gaan.
Feit is namelijk dat ik vanmorgen de autohandelaar heb doodgeschoten, bij wie ik enkele maanden terug mijn auto heb gekocht. Het vehikel weigerde zo nu en dan dienst en dan voornamelijk op die momenten, dat het wel heel erg slecht uitkwam. Ik heb een hekel aan auto’s die niet willen starten en de grootste moeite met mensen die deze, ondanks dit soort onhebbelijkheden, aan de man trachten te brengen. Sterker; die mij uiteindelijk zo’n ding weten aan te smeren. Het eerste schot viel direct na zijn beleefde goedemorgen, nadat ik zijn Niet-Startende-Auto’s-Walhalla was binnengestapt. Vol in zijn knieschijf. Hoewel direct duidelijk was dat hij nooit meer zou kunnen voetballen, bleef hij staan alsof er niets aan de hand was. Tja, autohandelaren zijn natuurlijk wel wat gewend. Die kunnen wel tegen een stootje.
Wat ik echter nooit zal vergeten was de draaiing van zijn ogen na het tweede schot. Alsof hij met beide ogen wilde zien hoe zo’n gat in je voorhoofd er nou eigenlijk in het echt uitziet. Daarna zakte hij in elkaar. Morsdood. Niet in staat ooit nog een auto te verkopen. De wereld was er in luttele seconden iets op vooruit gegaan. Ik ving direct daarna mijn zorgvuldig geplande vlucht aan. Noodgedwongen op de fiets en om die reden dus van zeer korte duur. Fietsen is namelijk nooit helemaal mijn ding geweest. Ik denk dat je dat zo gerust wel kunt stellen. Nu zit ik hier, in een volledig betegeld, zeer matig van omvang ogend hok ergens op een politiebureau, mij af te vragen of ik er wel goed aan gedaan heb. Ik weet het niet. Altijd maar over je heen laten lopen of zo nu en dan eens je tanden laten zien, met alle gevolgen van dien? De eeuwige schlemiel of de echte vent? Ik weet het niet. Ik weet het gewoon echt niet.
