Toen hij die avond aan de afwas begon, wees niets er op dat dit simpele huishoudelijke karwei het laatste was dat hij ooit in zijn leven nog zou doen. Tussen het vullen van de wasbak, met water, de eerste borden, kopjes en aangekoekt bestek, en zijn gruwelijke dood zat uiteindelijk nog geen half uur. Het kan verkeren, nietwaar? Het doseren van het water, koud aangemengd met een beetje warm tot er een functionele doch werkbare watertemperatuur was ontstaan. Enkele scheuten wasmiddel aan het water toegevoegd; De laatste handelingen van een gezonde vent in de bloei van zijn leven. In de verste verte niet het idee dat het koffiezetapparaat op het werkblad elders in de keuken, uiteindelijk voor niets stond te pruttelen. Tegen de tijd dat hij gevonden werd was de glazen pot aangekoekt door een inktzwarte drab en rook de ruimte zwaar naar oude koffie. Toch was dat niet eens de stank die op dat moment zou overheersen.
Vanuit de huiskamer klonk Johnny Cash en de nummers die hij wat beter kende probeerde hij, zo goed en zo kwaad als het ging, mee te zingen. Het was al met al een moeizame dag geweest, maar eenmaal thuis leek het leven er goddank toch weer anders uit te zien. Afwassen was dan misschien niet helemaal zijn ding, maar toch had het ook wel iets rustgevends. Het gaf hem de tijd zijn dag te overzien en plannen te maken voor de rest van de avond. Eerst een bak koffie tijdens het doornemen van de krant en daarna misschien een uurtje achter de pc. Niet al te laat naar bed want morgen was het weer vroeg dag. Vrijdag alweer, verreweg de prettigste werkdag van de week. En daarna weekend. Hij had er zin in en alleen al die gedachten maakten hem blij en deden hem iets luider meezingen met Cash.
Na het wassen kwam het drogen. Soms liet hij het staan. Uiteindelijk droogde het toch vanzelf wel op en er was nu eenmaal geen mens die aan zijn kop liep te zeuren over doffe glazen of strepen op glaswerk of bestek. Toch besloot hij na een korte aarzeling zijn aan zichzelf opgelegde taak -deze, qua grootte middelmatige, afwas- in zijn geheel af te ronden. Hij droogde zijn handen af aan de theedoek, liep even naar de kamer om het volume wat op te schroeven en stak een Lucky Strike op. Met nog twintig minuten te leven zou niemand hem het roken hebben verweten. Toch vond hij het zelf een slechte gewoonte en overwoog serieus te gaan stoppen. Alweer. Want inderdaad; aan pogingen geen gebrek, maar het was altijd minder eenvoudig gebleken als gedacht. Als hij nu zou stoppen zou het voor altijd zijn. En ook dat klopte. Op een gruwelijke manier.
