Toen ik
laatst een betoog schreef dat dit blog zijn langste tijd had gehad waren de
reacties hartverwarmend. De ‘God-o-God’s-Eindelijk’ en de
‘man-man-man’s-Het-zal-godver-een-keer-tijd-worden’ waren niet van de lucht.
Het is fijn dat zoveel mensen achter je staan als je een beslissing neemt.
Iedereen wil graag horen dat hij op de goede weg is. En wie ben ik dan om van
dit gegeven af te wijken? Het sterkt je in wat je doet. Het geeft moed, het
geeft kracht. Bij deze dus mijn dank voor al van dit soort reacties. Deed me
goed. Mag u gerust weten. Het vervelende echter van mijn karakter -kan ik dus
niks aan doen- is dat als veel mensen beamen wat ik zeg, er altijd een gevoel
van twijfel ontstaat. Gewoon, omdat ik nu eenmaal niet graag doe wat anderen willen.
Klopt, dat
is de rode draad die door mijn leven loopt en die altijd goed geweest is voor
een hoop ellende en chaos. Want niet willen doen wat anderen willen kan nu
eenmaal niet goed gaan. Niet lang althans. Denk enkel maar aan de relationele
sfeer, waarin je nu eenmaal van alles moet. Maar ook iets eenvoudigs als rekeningen
betaal ik minimaal twee weken na het verstrijken van de betalingstermijn, maximumsnelheden
gelden niet voor mij, ik trek een biertje open na het verwijt dat ik teveel zou
drinken en ga sowieso overal tegenin en ben het principieel nooit met iemand
eens. Als ik al naar de mening van iemand zou luisteren natuurlijk. Komt bijna
nooit voor. En als iemand me dan eens toeschreeuwt dat ik nu eindelijk eens een
keer moet luisteren stop ik mijn vingers in mijn oren en roep heel hard ‘Hoorniks,
hoorniks’. Samengevat; ik ben een eigenwijze klootzak. Een naar ventje
eigenlijk.
Blij verrast
was ik dan ook toen ik een mailtje kreeg van iemand die mij vroeg hem het
verhaal over De Keukenla te mailen. Een dertiendelig akelig betoog over een man
die een nare dood sterft middels een keukenla. Ik heb dit een jaar of drie
geleden geschreven en heeft destijds ook op dit blog gestaan. Als iemand mij
vraagt dit te mailen doe ik dat natuurlijk niet. Gewoon, daarom niet. Maar het
leek me dus wel een aardig idee het gewoon nog een keer te plaatsen. Iedere dag
een deel en we zijn gewoon weer twee weken verder. Mooi toch? En die lieden
maar zitten wachten tot de boel hier definitief op zwart gaat. Nah, nog even
niet dus. En tegen die tijd heb ik vast wel weer iets anders gevonden de boel
te rekken. Want als men mij weg wil hebben blijf ik. Weg ben ik als men mij
vraagt te blijven. Het leven is niet zo moeilijk. Echt niet. Dat is slechts wat
ik er van maak. Tot u dienst. Altijd.
