Hoera! We Bestaan Echt..!

Wij zitten hier, ten burelen van Het Wakend Oog, regelmatig de ene fles champagne na de andere open te trekken. Omdat wij de wereld een beetje beter hebben gemaakt. En dat gevoel hakt erin, U kunt het zich misschien wel voorstellen. Want wij zijn inmiddels ook in boekvorm verkrijgbaar. U kunt ons gewoon bestellen. Klopt, dat leest U goed. U kunt ons meenemen op vakantie, wij nemen gaarne met U plaats op de bank en U kunt eindelijk met ons naar bed zonder daar later veel gezeur mee te krijgen. Nou, vooral dat laatste is wel eens anders geweest, weet U nog? *Knipoog*

Het eerste bundeltje van onze vertellingen is uit. En wij geloven er helemaal in. Sterker; steken een dikke middelvinger op naar een ieder die ons wijst op onze onvolkomenheden. Die namen noemen als Harry Mulisch, Jules Deelder en dat soort paupers. Dat was toen. Dat zijn namen uit de tijd van ooit. Maar wij zijn de namen van nu. Wij zijn het die vanaf heden literair de dienst uitmaken. Het Boekenbal zijn wij. De Gouden Griffel; wij. Alle andere uit te delen prijzen voor lieden die in staat zijn zo nu en dan een zin te produceren zonder al te veel spelfouten; weer wij. Wij zijn wie iedereen wel zou willen zijn. Maar er kan er uiteindelijk maar één de beste zijn. Precies. Wij dus.

U doet er goed aan ons zo snel mogelijk in huis te halen. Om zo te voorkomen wat U de laatste keer gebeurde, toen half huisvrouw-Nederland beschaamd de handjes stond te wassen, terwijl U nog geen idee had wat ’50 Tinten grijs’ nou precies inhield. Loop eens een keer niet achter de feiten aan. Bestel ons dus. Koop ons. Verkrijg ons. Zit daar niet stom te zitten, maar onderneem actie. Wees voor eenmaal niet de enige die niet mee kan praten over datgene waar iedereen het over heeft.

Hoe? Op dit moment zijn er twee opties. Mail ons persoonlijk; hetwakendoog@hotmail.com of betaal teveel aan verzendkosten en bestel via de ietwat obscure site lulu.com . De kosten? Tien euro’s en wat postzegeltjes. Dus waar hebben we het over? Wij rekenen op U. Zoals U dat altijd op ons heeft kunnen doen. Ow, al verteld dat wij een deel van de opbrengst afdragen aan de StichtingHealing4Aliza? Nee? Nou, dat doen we dus. Omdat het moet. En omdat wie goed doet nu eenmaal goed ontmoet. En inderdaad; dat gaat dus ook voor U op. Champagne, iemand?

Het Afbladderende Vertrouwen..

.

Verdomd Vrolijk..

.

De Tranen Laten..

Ik zou graag willen huilen. Hard en onbedaarlijk. Want vroeger werkte dat. Vroeger, toen alles anders was. Geschaafde knieën, opengehaalde ellebogen, bloedneuzen; er bestond geen pijn die uiteindelijk niet onderdeed voor mijn welgemeende tranen. In feite was huilen de oplossing voor alles. Huilen is een prachtige emotie. Het lucht op en het is dusdanig inspannend dat het de aandacht kan afleiden van waar het werkelijk om te doen is. Kinderen begrijpen dat dondersgoed. Sterker; heeft de natuur zo geregeld. En dus werkt het. Maar nu ik ben wie ik ben begrijp ik het wel, maar schijn ik er niets meer mee te kunnen. Man, ik zou er geld voor over hebben om mij  even te kunnen laten gaan. Mijn tranen te laten. Om mij mee te laten voeren door een explosie van emoties, die voor mij de lucht zou klaren. En daarna alles, ook al is het maar voor even, anders zou doen lijken. Maar ik kan het niet meer. Gaat gewoon niet. Zonde he?

Op een dag -hoewel ik ook wel snap dat zoiets heel geleidelijk gaat- kun je niet meer huilen. Je voelt je daar te trots voor. Of ergens onderweg ben je gaan geloven dat het geen nut meer heeft. Als ik vroeger huilde kwam er altijd wel een oma aangerend. Die keek dan wat paniekerig en gaf me alle aandacht die ik nodig had. In de vorm van vrolijk gekleurde pleisters of een groot glas ranja. Beetje afhankelijk van het leed en de situatie. Dat was het effect van huilen. Of een moeder die haar armen om mij heensloeg. Lieve teksten prevelde. Dat het, op zijn minst, allemaal niet zo erg was of dat het wel goed zou komen. U kent het wel. En dat hielp allemaal. Altijd. Was een direct resultaat van huilen. Los gezien van het feit dat je het er zo druk mee kon hebben, dat je niet eens meer wist waar het om ging. Maakt niet uit; het gaat altijd om het resultaat, nietwaar? Zo werken de dingen nu eenmaal.

Maar uiteindelijk denken we altijd wijzer te zijn he? Gaan we onszelf verheffen boven de feiten. Denken we het beter te weten dan de natuur, die het zo mooi voor ons geregeld heeft. Verdomd als het niet waar is. We nemen afstand van de dingen die goed voor ons zijn. En dan is zelfs iets simpels als het uiten van gevoelens te veel gevraagd. Dan is huilen wel zo’n beetje het eerste wat op de schop gaat. Omdat het onze trots in de weg staat. We ons daar te groots voor voelen. Huilen is voor kinderen. Om paniekerig kijkende oma’s te lokken. Of bezorgde moeders. En in die categorie vallen we allang niet meer. En ik, als echte vent, zeker niet. Zonde. Want weet u hoe graag ik soms even zou willen huilen? Heel hard en onbedaarlijk? Gewoon, omdat het voor mij de lucht even zou kunnen klaren. Maar ik kan het niet meer. Gaat gewoon niet. Zonde he? Om te janken is het. Ik kan niet anders zeggen.

Klikkerdeklik! Nu!

.

De Grote Strijd..

Weet u waar ik aan denk als ik hoor over meisjes van vijf? Aan miniatuurvrouwtjes. Die onzichtbare thee schenken in roze kopjes op idem schoteltjes. Die het hart van de grootste, stoerste vent kunnen doen smelten als ze hem, met hun handjes in de zij, wijzen op zijn onvolkomenheden. Want zo zijn kleine vrouw-mensjes. Bijdehand tot en met. Kleine mensjes horen hun dagen, zonder zorgen, al spelend door te brengen. Ver weg van alle ellende en leed dat er wel is, maar waarvan zij, goddank, nog geen weet hebben. Ze horen vier keer op één dag dezelfde Disney-film te kunnen kijken en met hun schaterlach, om telkens weer dezelfde grap, jou te laten glimlachen. Dat is zoals het zou moeten zijn.

Waar ik dus nooit aan zou kunnen denken is dat zo’n meisje dood kan gaan. Aan kanker. ‘Neuroblastoom, stadium 4’ Las ik op haar site. ‘Een zeldzame vorm van kinderkanker’. Verder lezend wordt de kommer en kwel er niet minder op. Vanaf haar derde schenkt ze al geen onzichtbare thee meer. Aliza, zo heet ze, heeft inmiddels al meer ervaring met pijn en ellende dan de gemiddelde volwassene aan zou kunnen. Ow, had ik dat al gezegd; meisjes van vijf zijn de bikkels onder de bikkels. Niet stuk te krijgen. Stug volk. Omdat ze weten dat de wereld niet zonder hen kan. Daarom geven ze niet zomaar op. Doen ze voor ons; het eigenwijze, onverschillige volwassen volk.

‘Zo zo, Wakend Oog, dat is me daar nogal een triest verhaal. Kan bijna niet erger zeker?’ Jawel hoor, het kan nog veel erger. Er is namelijk geld nodig. U weet wel, dat spul wat we gebruiken om rotondes met kunstwerken op te fleuren. Om in de vorm van subsidies volwassen kerels in maillots te hijsen, die in theaters kunstjes vertonen waar geen mens op zit te wachten.  Dat spul wat we gebruiken om vadsige bestuurders van dorpen, steden en provincies van hun riante onkostenvergoedingen te voorzien.  Koud, kil en akelig geld, waarmee je een meisje van vijf iets meer kans zou kunnen geven ooit nog onzichtbare thee in te laten schenken.

Beste lezer. Wij vragen nooit zo heel veel, toch? Mogen wij u dan nu twee dingen vragen? Klik naar de webplek waar we het over hebben. En lees. Laat het tot u doordringen. Probeer u in te leven. En handel zoals u denkt dat goed is. En vraag twee; brengt u zoveel mogelijk mensen op de hoogte van deze site? Deel dit verhaal of verzin zelf iets. Wees creatief. Laat los de onverschilligheid. Laat zien dat we met elkaar dingen kunnen bereiken die tot voor kort onmogelijk leken.  Omdat u toch ook niet zou willen dat er op een dag een klein meisje, met haar handjes in haar zij, u moet wijzen op uw onvolkomenheden? Nou dan. Kopje onzichtbare thee, iemand?

http://www.healing4aliza.nl/

Bel Ons Niet..

.

Verzocht Geduld..

U vraagt zich vast af waar wij momenteel allemaal mee bezig zijn. Waarom u nog zo weinig van ons hoort. Kunnen wij ons voorstellen. Net zoals wij er kunnen inkomen dat u zich dat geen moment heeft afgevraagd. U ons zelfs nog geen moment heeft gemist. Sterker, dat u nu denkt; ‘Krijg nou wat. Verrek. Nooit meer aan gedacht’. Stappen wij overheen. Doen we niks mee. Omdat wij weten dat u het zo niet meent. U echt wel op ons zit te wachten. Hebben wij het hier ten burelen van het Wakend Oog dan ook dagelijks over; doen we u niet tekort? Stellen wij u niet teleur? Het is maar dat u het even weet. Dat we daar echt wel mee bezig zijn.

Maar we hebben het gewoon ontzettend druk. Het ontbreekt ons gewoon weleens aan de tijd. Komt omdat we achter de schermen nog steeds druk bezig zijn met onze schrijfsels uit te brengen in een heus boek. En boek ja. Dat kent u misschien nog wel van vroeger. Van school. Of van verplichte bezoekjes aan musea. Ligt er ergens achter glas een stapel gebundeld papier met heel veel letters, maar zonder foto’s van gewillige, naakte dames. En je kunt al helemaal nergens op klikken. Dat komt best vreemd over ja. Maar toch geloven wij hier nog steeds in dit oeroude concept. Een heus boek. Dus dat je met je tong even je duim natmaakt voor je een bladzijde omslaat. Prachtig toch?

Maar goed. Gevolg van al deze drukte is wel dat u momenteel wat minder van ons hoort. Het ons even aan de tijd ontbreekt met nieuwe inzichten te komen. Nieuwe wijsheden. Maar toch komen wij u tegemoet. Omdat we zo in elkaar zitten. Omdat we zo zijn. Wij publiceren vanaf vandaag dan ook de verhalen die de Grote Keuring niet hebben doorstaan. Die niet in ons papieren schrijfsel terug zullen komen. Negatief gezien zou je dus kunnen zeggen dat we voorlopig enkel nog aankomen met oude meuk en rotzooi. Afgekeurde rommel. En daar heeft u gelijk in. Maar anderzijds; als vroeger alles altijd beter was, dan bent u toch zeker degene die daar het best een oordeel over kunt vellen? Nou dan. Gewoon blijven lezen dus. Gewoon blijven klikken. We houden van u, als lezer. Ook al vergeet u ons weleens.

Leven Gaat Door..

.

Probleem van de Puzzel..

Jaren geleden heb ik van mijn ouders een cadeau gekregen. Een puzzel. En hoewel het niet bestaat uit een oneindig aantal stukjes, is het me tot op de dag van vandaag niet gelukt hem op te lossen. Op de één of andere manier kom ik er maar niet uit. De pest is dan ook dat op de kartonnen verpakking geen foto of plaatje staat van het eindresultaat. En dat is lastig puzzelen. Dat kan ik u wel vertellen. Het enige wat op de inmiddels gehavende verpakking terug te vinden is zijn dikke zwarte letters die, zo neem ik aan tenminste, de puzzelaar in kwestie vertellen wat de uitkomst zou moeten zijn. De letters worden afgesloten met een groot uitroepteken. Dat stoort me. Uitroeptekens doen vermoeden dat de boodschap duidelijk is. Maar dat is niet zo. In mijn geval althans niet.

Regelmatig ga ik er weer eens rustig voor zitten. Keer ik de doos om en sorteer ik alle stukjes op kleur. De rechte kanten zijn het makkelijkst. Op de vier hoekjes na natuurlijk. Daar begin ik dan ook doorgaans mee. Na al die jaren weet ik precies welk hoekje waar moeten komen te liggen. Want ik leer wel degelijk. En na enige tijd lukt het mij ook om de randen compleet te sluiten. Dan ligt er een tijd lang een soort van sierlijk bewerkte schilderijlijst op tafel. De afbeelding bestaat uit het blad van de tafel. Dezelfde als de muur waaraan hij lijkt te zijn opgehangen. Daarna is het een kwestie van invullen. De juiste stukjes hun plek geven; daar ergens op dat doek in die lijst. Soms kom ik een heel eind. Soms denk ik zelfs dat ik er ben. Maar er is altijd wel een stukje wat lijkt te ontbreken, niet in het plaatje past of sowieso dusdanig van vorm is, dat het geen deel uit lijkt te kunnen maken van het grote geheel.

Soms kan die puzzel maanden onafgemaakt op tafel liggen. Kijk ik er dagelijks even naar zonder er ook maar iets verder mee te komen. Dan weer schuif ik de stukjes in de doos en berg ik hem op in de kast. Vastbesloten er nooit meer naar om te kijken. Totdat onherroepelijk de dag komt dat ik het weer probeer. Dan leg ik de hoekjes weer als eerste neer. En daarna de randen. Om vervolgens vroeg of laat weer vast te lopen. De draad kwijt te zijn. Stukjes passen niet of lijken niet thuis te horen in wat ooit één geheel zou moeten zijn. Dan kijk ik weer naar de doos met die grote zwarte letters. Stoor ik me aan dat vreselijke uitroepteken. Zachtjes lees ik de tekst aan mezelf voor. Voor de zoveelste keer de afgelopen jaren. Maar nog altijd in de hoop er iets verder mee te komen. ‘Jouw leven.’ Staat er. Maar net als altijd viel ook nu geen van de puzzelstukken op zijn plek.

Papieren Belofte..

.

Knipperend Verlangen..

Ik zit nu al een kleine anderhalf uur te staren naar de knipperde cursor in een verder leeg scherm. Ik wil graag wat vertellen, maar heb geen idee wat. En eigenlijk is dat helemaal niet erg. Want gewoon voor mij  uitstaren mag ik nu eenmaal graag doen. Sterker; volgens mij heb ik u al eens verteld dat dit één van mijn grootste hobby’s is. Simpelweg staren, zo lang en diep als maar mogelijk is. Verzinken in allerlei gedachten. Mij zou je er niet mee hebben als op een kwade nacht door onverlaten mijn flatscreen van de wand zou worden geschroefd. Ik zou het niet eens merken waarschijnlijk. Ook niet als ik er op dat moment voor zou zitten. Grote kans dat al die bewegende beelden mij dan allang hebben weggevoerd naar een wereld die wel helemaal de mijne is. Een wereld vol van fantasie, maar vooral naar een plek waar alles beter is. Waar ik mij niet meer zo druk hoef te maken. Omdat ik daar de baas ben en ik bepaal hoe de wereld eruit ziet. Mijn wereld. De uwe is namelijk al heel lang niet meer de moeite waard om over na te denken. Laat staan om bij weg te dromen.

Ik zei u net dat ik graag iets wil vertellen, maar niet weet wat. Dit is niet omdat ik niets te vertellen zou hebben, u weet wel beter, maar het is puur en alleen omdat ik niet kan kiezen. Ik kan geen keuze maken uit de lange reeks aan onderwerpen die ik dolgraag te berde zou willen brengen. Maar waar te beginnen? Ik zou zo ontzettend veel met u willen delen, dat er gewoon even geen beginnen aan lijkt te zijn. In feite zouden we nu op de bank plaats moeten nemen. We zouden de Xenos- kussentjes moeten schikken (en eerlijk moeten verdelen) om voor onszelf het comfort te creëren voor minimaal de komende nacht. Er zou een fles wijn op tafel moeten staan en nog twee ergens onder het tafeltje op de grond. Zodat we straks, als we er middenin zitten, het gesprek niet hoeven te onderbreken omdat iemand naar de keuken moet lopen voor een nieuwe fles. Maar zo zal het vanavond niet gaan. En dus knippert er, op een leeg scherm, een cursor. Wachtend op de dingen die komen gaan. Dingen waarvan ik met zekerheid kan stellen dat je daar maar beter niet meer op kan rekenen.

Die anderhalf uur zou zomaar twee uur kunnen worden. Of drie. Of vier. Omdat waar ik straks ben, tijd niet bestaat. Ik ben gek op staren. Ik hou ervan. Ik neem er nog net geen vakantie voor op, maar het zou zomaar kunnen. Het is één van de grootste voordelen van alleen zijn of je dusdanig voelen. Dat je weg kunt dromen op dat, waar jij graag op weg wilt dromen. Waar tijd niet meer bestaat. Of iedere vorm van realiteit. Het is mooi na te kunnen denken over dingen waar geen mens nog bij stilstaat. Maar nog mooier is het je eigen wereld binnen te stappen. Met een grote roestige sleutel open ik, steevast in kou en duister, een enorme houten deur. Van een kasteel denk ik. Of in elk geval de binnenplaats van een omgeving die zwaar afgeschermd is en omringd door hoge muren. Omdat ik mijn gedachten nu eenmaal niet zomaar aan iedereen prijsgeef. Als ik die deur open, zie ik vrolijk licht. Het juicht mij toe. Blij me weer te zien. En dat gevoel is wederzijds. Ik omhels daar mijn gedachten. En samen hebben we het die avond goed. Laat de cursor maar knipperen. Ik heb mooiere dingen te doen. Dingen waar ik nooit en te nimmer nog iemand anders bij nodig zal hebben. Alleen ik en mijn gedachten.

In Alle Statigheid..

.

Zijn Grootste Angst..

Ze vroeg me waar ik bang voor was. Die vraag kwam onverwachts en ik reageerde dan ook niet direct. Gewoon, omdat ik niet zomaar een antwoord voorhanden had. Terwijl dat toch een sterk punt van mijzelf is. Ik heb altijd bergen met antwoorden. Kasten vol. Overal op. En als ik ze niet heb dan verzin ik ze wel. Om in elk geval, zo veel als maar mogelijk is, mensen het idee te geven dat ik alwetend ben. Dat voor mij verrassingen al heel lang niet meer bestaan. Ik keek naar mijn bierglas en probeerde tijd te rekken door net te doen alsof het echt nodig was juist op dit moment grondig studie te maken van het logo van het biermerk. Met de top van mijn wijsvinger trok ik de lijnen na. Grofweg natuurlijk, want zoveel hing daar nou ook weer niet van af. Ik keek even naar haar op, maar haar blik was nog steeds op mij gericht. Ik moest antwoord geven. Op een vraag waar bijna niet op te antwoorden viel. En toch deed ik het. Uiteindelijk.

“Waar ik echt bang voor ben?” Herhaalde ik de vraag. Ik deed het langzaam. Want iedere seconde gerekt was pure tijdwinst. Ik deed het zachtjes. Zodat het bijna onmogelijk was me te verstaan. “Ik ben voor heel veel dingen bang. Voor bijna alles.” Begon ik mijn betoog, nog steeds zo onverstaanbaar mogelijk. “Ik ben bang voor het onbekende. Bang voor alles waar ik nooit eerder aan heb gedacht, maar waar ik plots voor sta.” En daarna, met iets meer stemverheffing; “Ik ben bang voor de mening van een ander. Omdat ik het opbouwende daarin zo vaak mis. Ik ben bang mijzelf te zijn. Omdat dat me al zo vaak verweten is. Ik ben bang fouten te maken zodat ik doorgaans uiteindelijk niets meer doe. Ik durf geen mens in vertrouwen te nemen, bang als ik ben dat het ooit tegen me gebruikt gaat worden.” Ik hoorde inmiddels een onvriendelijke toon in mijn stem. Boosheid zelfs.  

“En weet je waar ik ook bang voor ben?” Ging ik verder op een manier zodat men het twee tafeltjes verder ook kon horen. “Ik ben bang zó oud te worden, dat op een gegeven moment iedereen om mij heen dood is. Ik in mijn eentje zit weg te kwijnen. Om iedereen onderweg te verliezen die me ooit dierbaar is geweest. Sowieso ben ik bang om oud te worden. Om ziektes te krijgen en dagelijks te worden geconfronteerd met lichamelijke en geestelijke achteruitgang. Om pijn te moeten lijden. Ergens in een bed te moeten liggen, terwijl ik weet dat dit de plek gaat worden waar ik sterf. Waar ik goddomme lig te wachten om dood te gaan!” Boos sloeg ik mijn glas bier van tafel en van enige zelfbeheersing was geen sprake meer. Zonder nog acht te slaan op waar ik was en met wie, was mijn stemverheffing verworden tot schreeuwen.

“Ik ben bang voor mijn eigen begrafenis. Waar niemand bij zal zijn. Ik ben bang op een dag zomaar op straat dood neer te vallen. In één of andere kleurloze winkelstraat waar mijn laatste blik die op een reclamebord van een groenteboer zal zijn. Terwijl hulpverleners druk doende zijn, maken omstanders foto’s met hun mobieltje. Zodat mijn dood binnen vijf minuten op Facebook staat en ze daarmee de nodige vind-ik-leuks binnentrekken!” Ik kwam weer wat tot mezelf en ging zachtjes verder. “Maar vooral ben ik bang nooit iets bereikt te hebben als mijn tijd daar is. Niets achterlaat wat voor een ander van waarde kan zijn. Of iets wat iemand ooit nog aan mij terug laat denken. Omdat ik er dan in feite nooit ben geweest.” Ik zweeg en keek voorzichtig haar kant op. Vol schaamte. Ze zei niets maar keek me even recht in mijn ogen aan. Ze knikte even. Ik zag een glimlach. En ik zag vooral heel veel begrip. En heel even leek het of ik nooit meer bang zou hoeven zijn. Voor niets of niemand meer.

Het Grote Graaien..

.

Het Rancuneuze Volk..

Natuurlijk schrok ik. Het ene moment zit je nog gewoon rustig te What’s-Appen en het volgende moment slaat er een menselijk hoofd tegen de voorruit van je auto. Het zag er wat Andre van Duin-achtig uit; zo’n scheefgetrokken kop die je ineens, van achter glas, verbaasd vanaf je motorkap ligt aan te kijken. Gaat dus echt niet, die combinatie van je mobieltje en autorijden. Maar goed, al doende leert men, nietwaar? Evengoed had ik de beleefdheid even uit te stappen. Terwijl het echt geen fraai weer was hoor. Zomer of niet, ik vond het verdomde koud zo op de late avond. Terwijl ik uitstapte leek me dat zelfs wel een mooie opening. Om het ijs wat te breken. Wat dat betreft is ouwehoeren over het weer best wel universeel toepasbaar. Maar zij vond dus van niet. Ze was van de motorkap af netjes op de grond gerold, maar evengoed klagen.  U kent die types wel.

Nah, en daar heb ik dus de grootste moeite mee. Ik maakte een fout. Ja, ik had beter op moeten letten. En inderdaad; ik had alle waarschuwingen, betreffende het gebruik van mobiele telefoons in combinatie met het besturen van een voertuig, niet in de wind moeten slaan. Maar kom op zeg; ik zei toch ‘sorry’? Maar ondanks haar gebroken kaak -Althans, dat hoopte ik voor haar, omdat lelijkheid ook gewoon grenzen zou moeten kennen- was ze nog prima in staat allerlei nare verwensingen te uiten. Sterker, er kwam geen einde aan. Dat mens bleef maar zeiken en zemelen. En grof; u wilt het niet weten. Net of ik niet zou weten wat ze daar bloedend op de grond zou bedoelen met ‘Frijg de franker, fruile flootzak’. Ze mocht dan een hele rij tanden missen, maar ik ben natuurlijk niet achterlijk. Ik probeerde haar, door speels met de neus van mijn veiligheidsschoen in haar zij te schoppen, wat tot bedaren te brengen, maar hier viel geen land mee te bezeilen. Wat een secreet zeg.

Ze deed me een beetje denken aan een vorige vriendin. Toen ik haar destijds vertelde dat mijn ex zwanger van mij was, kon ze daar ook zo ontzettend lullig over doen. Zelfs nadat ik had gezegd dat ik dat inderdaad beter niet had kunnen doen. Mijn excuses had aangeboden. En bij de pomp een bosje ruikers voor haar had meegenomen. Bleef toen ook maar schelden en tieren. En ik kan daar dus slecht tegen. Bedoel, gedane zaken nemen nu eenmaal geen keer. Kun je over alles wel boos blijven. God schijnt ons uiteindelijk alles te vergeven, maar vrouwen denken zelfs daar boven te staan. Hoeveel kapsones kun je eigenlijk hebben? Ik ga hier niet zonder omhaal lopen te beweren dat vrouwen geen gemis zouden zijn, maar veel dingen zouden er wel een stuk eenvoudiger op worden. Grof en vooral rancuneus volk is het. Ik kan echt niet anders zeggen. Ik bood nog een keer mijn excuses aan, maar het was aan dovemans oren gericht. Want zo zijn ze. En leren zullen ze het nooit. En dat was dan ook precies de tekst die ik, nadat ik mijn weg had vervolgd, What’s-Appte naar iedereen op mijn lijst. Mannen zijn gewoon anders. Beter. Slimmer. En we leren tenminste.

De Verwarring..

.

Het Geloof in de Zeepbel..

Vanmorgen zat ik in de tuin en mijn dochter, nog geen vier jaar oud schat ik zo, was bezig bellen te blazen. Kent u dat nog, van toen u zelf de bellenblaasleeftijd had, hoe leuk dat eigenlijk was? Ik moest het vroeger doen met een oud kopje gevuld met zeepsop. En blies mijn bellen door een product van noeste huisvlijt; een handig verbogen stuk kunststof waarvan de oorsprong mij nooit duidelijk is geweest. Maar het werkte. Daar ging het om. Tegenwoordig hoeft dat allemaal niet meer. Als ouder/ verzorger stap je de Action binnen en haal je voor nog geen tachtig cent een hele tray bellenblaasmeuk. Vrolijk gekleurde plastic kokers, voorgevuld met sop en water in de juiste verhoudingen, en waarvan de afschroefbare dop is voorzien van handig en bovendien professioneel ogend blaasgereedschap. Maar ik dreig weer wat af te dwalen. Hier ging het allemaal niet om. Zij blies haar bellen, en ik keek. Sprak zo nu en dan mijn bewondering uit over haar kunnen en gaf aanwijzingen daar waar van toepassing.

Vele bellen zagen het levenslicht. En U kijkt er nog van op hoe groot de verscheidenheid is, bellentechnisch gezien. Niet allemaal zijn ze rond. Niet allemaal zijn ze even groot. Zelfs zijn ze niet allemaal hetzelfde van kleur. En ook de levensvatbaarheid kan enorm verschillen. Net als de weg die zij afleggen voordat zij uiteindelijk in het niets lijken op te lossen. Al vrij snel kwam ik tot de conclusie dat er geen enkele reden is het leven van een zeepbel te benijden. Het is een mooi leven, zo van afstand bezien althans, maar het is net even te kort er echt van te kunnen genieten. Tot er een bel verscheen die dit snel gevelde oordeel, direct en zonder omhaal, leek te ontkrachten. Wat was ze mooi. Ze was groter dan alle andere bellen. En haar zweven was net even gracieuzer als ik in al haar soortgenoten tot dan toe had gezien. Op nog geen vijftig centimeter van mijn gezicht, zag ze heel even af van welke koerswijziging dan ook. Ze hing daar en leek mij aan te kijken. Of probeerde op zijn minst mijn aandacht te trekken. Toen ze er zeker van was hierin geslaagd te zijn liet zij zich weer langzaam meevoeren door de wind. Iets omhoog, een klein beetje naar rechts.

Het klinkt gek, maar ik was met stomheid geslagen. Deze bel was anders. Dat voelde ik gewoon. En zij deed alles dit inzicht te bevestigen. Ze danste in de wind en haar hoogte nam langzaam toe. Ze toonde mij allerlei verschillende prachtige kleuren, afhankelijk van hoe de zon haar bescheen. Terwijl het andere bellen nooit en te nimmer was gelukt hoger dan vijf a zes meter de vrijheid te beklimmen, zat zij daar op een gegeven moment serieus te benoemen meters boven. Ik vroeg mijn dochter naar boven te kijken. Die bel te zien die ik zag. Maar ze blies onverstoorbaar nieuwe bellen. Ze creëerde de massa, die mijn bel allang was ontstegen. Hoger ging ze. Veel hoger dan in mijn optiek mogelijk was. Maar ze deed het. Ze verdween achter de hoge boom in mijn tuin. Liet weer heel even haar gezicht zien en verdween weer achter het groene gebladerte. Toen ik dacht dat ik haar nooit meer zou zien stond ik abrupt op, zonder mijn blik af te wenden van het punt waar ik haar voor het laatst had gezien. Mijn stoel viel achterover op de houten ondergrond van de vlonder. Mijn dochter keek even op, maar vond het niet de moeite haar activiteiten te staken.

In de lucht zocht ik naar een glimp van wat er was geweest. Ik volgde de contouren van de boom waarachter ze was verdwenen. Ik dacht zeker te weten haar nooit meer terug te zien, maar weigerde mij bij dit logische feit neer te leggen. Gelukkig maar. Want ineens was ze daar weer. Dansend in vrijheid, dansend in de wind. Ze kwam mijn kant weer op. Ik maande mijn dochter wederom die bijzondere bel te bekijken. Maar kinderen doen nu eenmaal gewoon hun eigen ding. En dus was ik de enige die het bijzondere zag. Ze zweefde mijn kant op. Ik wees naar haar. Volgens mij slaakte ik zelfs enkele kreten. Haar hoogte nam af, en onze afstand was op een gegeven moment minimaal. Ik denk een centimeter of vijftig van mijn gezicht. Ze probeerde mijn aandacht te trekken, denk ik, en ik keek haar aan. Vol bewondering. Met diep respect. Zoals ik altijd heb voor iedereen die de massa de massa laat, en besluit zijn of haar eigen dromen nu een keer echt uit te laten komen. Op het moment dat ik dacht dat zij voor altijd zou zijn, verloor ze hoogte. Snel en zonder mededogen van haar grootste steun tot nu toe; de wind. Voor mijn voeten, op de houten vlonder, spatte ze uiteindelijk uiteen. Als een zeepbel. Zoals dat nu eenmaal gaat met dromen.

De Vreemde Gewoonte..

.

De Herkansing..

Het kan soms verkeren denkt u niet? Tot nu toe was ik gewoon een ranzige, asociale, pauperachtige roker. Maar binnen nu en week ben ik dus een ranzige, asociale, pauperachtige niet-roker. Ik zie hierin wel degelijk vooruitgang. Vanaf aanstaande maandag stop ik met roken. Maar nu een keer echt. Definitief. Klopt, de trouwe lezer van dit blog (Hoi mam!) weet dat ik dit onderwerp al een aantal keer eerder heb behandeld, maar nu is alles anders. Of in elk geval net even anders dan al die andere keren. Mijn vastberadenheid is er dit keer één die zijn weerga niet kent. Gewoon stoppen met die zooi. Niet meer doen en het er niet meer over hebben. Zo simpel is het in feite. Waarom het die afgelopen vierentachtig keer dan is niet gelukt? Mwah, weet niet. Denk een samenloop van omstandigheden. Kan een keer gebeuren. Een paar keer zelfs. En ja, zelfs vierentachtig keer. Net of dat zoveel zegt over mijn wilskracht en discipline. Lijkt mij erg kortzichtig.  

Of ik blind ben voor de valkuilen die mij in grote getalen staan te wachten? Neen, integendeel. Maar ik ken ze allemaal al. Dus misschien dat ik daar een voorsprong heb weten op te bouwen. Ooit heb ik maanden niet gerookt. Dus dacht ik op een gegeven moment dat ik dus best kon roken omdat ik blijkbaar kon stoppen als ik dat wilde. Ik vond hem verdomd goed gevonden. Ik heb mijzelf ook weer aan het roken weten te zetten door mij te overtuigen van het feit dat ik het nodig had. Kon simpelweg niet zonder. Ging ik dood of weet ik veel wat. Vond het ooit een pracht van een argument. Verder is roken helemaal niet zo erg als men graag doet beweren. Soort van complottheorie; In feite is het juist heel gezond, maar dan kun je heel oud worden en dat wil de overheid natuurlijk niet. Kwestie van pensioengelden, u weet wel. Tja, wie steekt er niet nog eentje op als hij daarmee de Staat der Nederlanden dwars kan zitten? Precies. Verder ben je gewoon heel cool met een Winston of een Marlboro in het gelaat gedrukt. En wie wil er niet cool zijn als hij dat in feite helemaal niet is? Dat bedoel ik dus. Afijn. Smoesmatig gezien zou ik zo nog uren door kunnen gaan.

Maar stoppen met roken is toch gewoon heel moeilijk? Maar natuurlijk. Ik zou de laatste zijn dit te ontkennen. Stoppen met roken is naar. Doet erg rare dingen met de mens. Sterker, op een gegeven moment lijkt het wel of alles in het teken staat van sigaretten. Je ziet ze overal. Ze zijn daar, waar ze onmogelijk zouden kunnen zijn. Er zijn dieptepunten die je in een bepaalde roes brengen. Ben je er gewoon even niet meer bij. Je zuigt dan aan Hema rookworsten, aan pennen, vingers van wie dan ook, langwerpige papieren lampen van de Ikea of de keukenkraan. Maakt dan allemaal niet meer uit. Ikzelf ben ooit eens uit een dergelijke roes ontwaakt terwijl ik op een schaars verlichte parkeerplaats een wildvreemde vent stond te pijpen. Schokkend toch? Zal het gezicht van die kerel nooit vergeten. Zo van; ‘Ho ho, tuttut, stop maar hoor. Het begint nu onderhand een beetje pijn te doen.’ Dus nee, makkelijk zal het ook dit keer niet zijn. Maar toch. Dit keer is alles anders, ik voel het gewoon. Vanaf aanstaande maandag gaan we het dus gewoon doen. Zonder mitsen en maren. Puur op discipline. Echt waar.  Mooi. Ga ik nu even proberen of je shag eigenlijk ook kunt snuiven.  

Boeh..!

.

Het Facebook Tuig..

Weet u waar ik een tyfushekel aan heb? Doe daar trouwens maar geen antwoord op geven. Het was meer een opening er nu even een specifieke groep uit te lichten. Een kudde lieden waar iedereen last van heeft. Waartegen niemand iets lijkt te willen ondernemen. Ik heb  -net als u dus, kan niet missen- een pleurishekel aan al dat gajes wat spelletjes denkt te moeten spelen via Facebook. Wat een ziek en fantasieloos volk is dat zeg. Man man man, het is omdat je er dagelijks mee van doen hebt anders zou je het niet eens geloven. Ik gun een ieder zijn of haar vrijheden, maar de pest is dat dit soort tuig zich voortdurend blijft ontpoppen als storend, lastig en vooral opdringerig. En er is geen ontkomen aan. Ik kom inmiddels om in de uitnodigingen om god mag weten wat voor soort randdebiel kudtspel mee te komen spelen. En welke instellingen binnen Facebook je ook probeert, vroeg of laat overwint het spelspelend tuig met hun ziekelijke hang naar aandacht. Kan blijkbaar geen instelling tegenop.

Jammer is dat. Ik zou mijzelf niet direct als erg sociaal willen classificeren, maar sommige social media zijn echt helemaal zo gek nog niet. Je volgt een beetje waar men mee bezig is. Kunt waardering hebben voor prachtige foto’s die geplaatst zijn of men maakt eens een gebbetje. Leuk toch? Niks mis mee. Ik heb geen tijd (en als ik het had deed ik het niet) om al die mensen te bellen en te mailen om ze te vragen hoe het met ze gaat en wat ze tegenwoordig allemaal doen. Leuk dus dat er een podium is waar je dat allemaal kunt volgen zonder al te veel moeite. Bedoel, het is inmiddels 2012. Het jaar waarin de dingen nu eenmaal anders gaan dan pak em beet een jaar of twintig terug. Behalve enkele zieke geesten die puur uit nieuwsgierigheid van profiel naar profiel hoppen, en wie geen enkele reactie of ‘like’ ontgaat, zie ik dus allemaal niet zo heel veel problemen. Maar wel dus in de zwakzinnigheid van spelletjes spelende halfjes. Dat stoort mij echt.

Weet u hoe groots het internet is? Weet u wat daar allemaal te vinden is? U bent slechts een aantal muisklikken verwijderd van het opdoen van kennis en kunde. Bevestig meningen of heb juist het lef deze te ontkrachten. Lees en leer. Ontwikkel jezelf en doe ervaringen op van overal ter wereld. Het internet is een ongekende bron van alles wat je ooit al eens had willen weten. Alle wetenswaardigheden binnen handbereik. Mooi toch? En toch speel je spelletjes. Hele domme nietszeggende kudtspelletjes zelfs. Prima, dom doen is een keuze. Maar wel de jouwe. Val me daarmee dus niet lastig. Ben ik daarom te beroerd u de helpende hand te reiken? Nee. Dus mijn advies; Na het checken van wat de mensen die wel een leven hebben allemaal op Facebook doen, direct de boel afsluiten. U weet wel, dat kruisje rechtsboven in de hoek van uw beeld. Pas daarna lekker domme spelletjes gaan lopen doen. Er zijn vast wel sites voor mensen van uw kaliber. Tief op of ga gewoon dood, Facebook verpestende horken. En maak van het raden naar mijn voorkeur hoe het u verder vergaat trouwens maar wel een spelletje. Gaat u vast punten mee pakken.

Beren op zijn Weg..

De Geruite Gruwel.. *En Zwaait*

Zo. Wij zijn er even twee weken van tussen. Vakantie, u weet wel. Dit keer reizen wij af naar één of andere Turkse paupertoeristenplek. Schijnt zelfs een zogenaamde badplaats te zijn. Hoorden wij best van op. Turkije is namelijk best wel kudt. Anders zaten die gasten tenslotte niet allemaal hier, laten we eerlijk zijn. Maar ze hebben dus blijkbaar wel een badplaats. Jammer. Badplaatsen zijn namelijk ook kudt. Liggen allemaal veel te dikke gasten langs het water in badpakken of zwembroeken. Niet om aan te zien. Maar toch kijk je. Net als bij een vreselijk verkeersongeluk. Je weet dat je het niet wilt zien, maar toch is het onmogelijk de andere kant op te kijken. Zijn die duistere dingetjes in het brein van den mens. Kunnen we niks aan doen. De komende weken zit ik dus ’s avonds in een goedkope hotelkamer, zwaar bezweet, impotent te zijn en de slaap niet kunnen vattend, omdat ik al dat menselijk leed in de vorm van roodverbrand vlees niet uit mijn hoofd kan zetten. Maar goed, het is vakantie.

Waar wij heen gaan schijnen velen van u ook heen te gaan. Dit is een voorzichtige manier om te zeggen dat het er zal wemelen van de Tokkies. Schreeuwende Nederlanders met grote bek en na drie biertjes al helemaal in de war. Vadsige geblondeerde wijven die met nare stem hun eisen neerleggen bij hun stratenmakers vriendje, die zich op zijn beurt moet laten gelden bij de receptie van het hotel of de desbetreffende ober op één of ander terras. Lollige jongeren -die dusdanig zwakzinnig zijn dat het op zich een wonder is dat ze zonder begeleiding op vakantie mogen- die anno 2012 nog steeds denken dat je echt helemaal de toffe peer bent als je je broek laat zakken zodat iemand een foto kan maken van je lelijke harige reedt. Leuk voor op Facebook. Of zo. Ik weet ook niet precies wat er in die laatste paar, hele kleine, nog werkende hersencellen van dit soort lieden omgaat.

Maar wat ik de komende twee weken vooral veel zal gaan zien zijn mannen in geruite korte broeken. Die zag ik hier namelijk de laatste tijd ook al verdomd veel. Is helemaal in blijkbaar. De rest zal me een zorg zijn, maar of ik dat daar ook aankan zal nog even moeten blijken. In mijn optiek horen mannen namelijk niet rond te lopen in korte broeken met geblokt motief. Zelden heb ik iets gezien wat nog lelijker is dan dat. In zo’n gruwelijk lelijk stuk textiel gehesen, sterft direct elk stukje mannelijkheid. Sterker; Je hebt mannen. Je hebt vrouwen. En je hebt volk wat geruite korte broeken draagt. Nee, nóg sterker; Ik zou me liever bikkelhard, en urenlang, anaal laten nemen door voltallige chapter van de plaatselijke motorclub, dan dat ik ooit een geblokt cq. geruite korte broek zou dragen. Maar goed, ik dwaal wat af. Wij zijn even twee weken weg. Naar Turkije. Lekker genieten. Tot later. De sleutel ligt onder de mat.  

Blik van Verwarring..

.

De Nabeschouwing..

De afgelopen twee weken hebben wij verhaald over de laatste twintig minuten van iemand die de afwas stond te doen en dit feit niet meer na kan vertellen. Bij een betoog als dat kun je vele vragen stellen en evenzoveel kanttekeningen. Een vraag zou kunnen zijn waar iemand in godsnaam de tijd vandaan haalt om iets dergelijks op papier te zetten. En of dat allemaal wel zo zinvol is. Het lijkt me overigens stug dat u op die laatste vraag niet zelf een antwoord kan verzinnen, maar dat terzijde. Ik vroeg vooraf of er mensen waren die zo vriendelijk wilden zijn de linkjes van de diverse hoofdstukken op Facebook te delen. Als een soort van ondersteunende promotie. Aan dit verzoek werd massaal (echt waar) gehoor gegeven. Ja, als mensen iets kunnen winnen, iets bijzonders als een nekschot in dit geval, is men best bereid in actie te komen.

Wij danken deze delers. Het heeft namelijk wel degelijk heel veel effect gehad. Sterker; we werden echt gek geklikt. Op dit moment hebben wij deze maand al vier keer meer klikkers gehad als wij normaal gesproken in de boekhouding kunnen noteren. En dan is de maand nog niet eens om. Kunt u nagaan. En kijk, zo is dus bewezen dat het delen van Het Woord zomaar best goed kan werken. Hulde dus voor al deze lieden die de moeite hebben gedaan van niets tenminste nog een beetje iets te maken. Heel mooi. Mensen die ons beter kennen weten dat we in feite iedereen wel een nekschot gunnen, maar er kan er nu eenmaal maar één winnen. De aller, aller, allerbeste deler zijn ever. Die weet hoe het werkt en hoe een doel te bereiken.  Zo werkt dat in de natuur, zo gaat dat in het leven.

Ik wil bij deze van de gelegenheid gebruik maken de Drie Grootste Delers even bij naam te noemen. Voor de eer. Dat ze dit kunnen printen om te pronken. Leuk toch? De derde plaats is voor Anneke F. Stroomde net iets later in om de nummer één te kunnen worden, maar was wel verantwoordelijk voor de nachtelijke delingen. Op tijden dat u en ik al op één oor lagen deed zij wat goed was.  De tweede plaats is voor Michel C. Ook hij was ontzettend goed bezig. Hem zat het echter niet mee omdat de verhaaltjes pas om acht uur ’s avonds werden geplaatst. En dan moet je dus maar net het geluk hebben niet al lam op bed te liggen. Dat geluk had hij een aantal keer niet. Jammer, volgende keer beter. En de nummer één, de Deler der Delers dus, is (tromgeroffel, trompetgeschal) Tatjana M geworden! Op een dag is de prijs voor haar; Maar we zeggen niet wanneer. Tenminste, niet langer dan twintig minuten daarvoor. Man man man, konden we allen haar gelukkige gezicht nu maar zien.

Het Doordraaien..

.

De Keukenla.. Deel 14 (Slot)

Dingen zijn zoals ze zijn, hoewel we geneigd zijn hier maar al te graag onze eigen visie op te hebben. Niet om het goed te praten, maar wel om het anders te laten zijn dan het is. Het is eenvoudig te stellen dat je niet bang bent voor het onbekende. Dit om de doodsimpele reden dat slechts bestaat, wat jou bekend is. Het is niet meer dan een loze bescherming. Jezelf voor de gek houden. Vaak zelfs bewust en dus tegen beter weten in. God bestaat niet omdat het wetenschappelijk nooit bewezen is, de gang van zaken in onze wereld niet bepaald pleit voor zijn bestaan en omdat geen mens hem ooit heeft gezien. En dus hoef je niet bang te zijn. Ditzelfde gaat op voor de duivel, zwarte allesvernietigende wolken, monsters en aanverwante verzinsels. Wat je niet ziet is er niet. Probeer niet alles te zien. Tot de dag dat je niet anders kunt, omdat dat wat niet bestaat, zich ineens toch aan je opdringt. Het is het moment dat je beseft dat jouw visie de verkeerde blijkt te zijn geweest. Vanaf dan is er, spijtig genoeg, geen weg meer terug.

Hoewel het kleine legertje aan aanwezige rechercheurs en agenten stuk voor stuk wel wat waren gewend, werd die koude ochtend menig wenkbrauw gefronst. De eerste twee agenten die ter plekke kwamen, gewaarschuwd door de buren dat een buitendeur al een aantal dagen wijd open stond en de bewoner van het pand al een dikke twee weken niet was gezien, kregen in elk geval de schrik van hun leven. Nee, het was zeker geen prettig gezicht geweest, laat staan alledaags. De stank van oude koffie leek zich direct al ergens diep in hun neus te huisvesten. Verder was er die geur van natte en rottende aarde. (Ja, was dat het inderdaad?) En natuurlijk van een aangevreten lijk -men had zelfs een aantal katten het pand uit moeten schoppen- wat een week of wat de tijd had gehad, de ontbinding aan te vangen. De lege oogkassen van het lijk hadden het aankijken niet verleerd; Het zwart leek je te volgen, waar in de keuken je ook plaatsnam. En natuurlijk was het sowieso een minder prettig aangezicht; Dat van een ondergekotste vent met een afgerukte onderarm.

Men was die hele ochtend druk in de weer. Er werden foto’s gemaakt en studie van wat er zoal gebeurt zou kunnen zijn. Men deed lacherig, maar geen mens repte over het knagende onheilspellende gevoel wat er, naast de stank en raadsels, in de ruimte hing. Wel zou men nog maanden daarna tevergeefs zoeken naar oplossingen en verklaringen. Zoeken dus in de verkeerde richting, omdat wat je denkt dat niet bestaat, er nu eenmaal niet is. Geen God. Geen Duivel. Toen het lijk was afgevoerd, de boel zo goed en zo kwaad als dat had gekund was opgeruimd, haakte de één na de andere diender geleidelijk af. Op weg naar daar, waar de plicht hen riep of terug naar het bureau, om aan de gang te gaan met al wat hier was vergaard. Vlak voor hij en zijn collega als laatste weg wilden gaan, ging zijn mobieltje over. Hij nam op en wenkte zijn maat alvast te gaan, wetende dat zijn vriendin nog wel eens lang van stof was, en weinig boodschap had aan het feit of hij wel of niet met zijn werk bezig was. Verveeld hoorde hij haar aan en zijn ogen dwaalden achteloos door de keuken. Tot zijn blik viel op twee lepels en een kunststof vork, achtergelaten op het keukenblad. Met één hand schoof hij ze spelenderwijs naar de rand van het blad en trok de lade direct daaronder open. Verbaasd en verschrikt keek hij om naar de buitendeur, die zich plots met een harde klap had gesloten.

De Keukenla.. Deel 13

Ineens wist hij dat het nu nog slechts om luttele minuten ging. Dat dit het was. Hij kon opeens ook beamen dat mensen vlak voor hun dood, als een soort van film, hun leven overzagen. Hij zag het namelijk ook. Het was een film waar nog zo vreselijk veel aan toe te voegen was geweest, die nog zoveel wendingen had kunnen krijgen. Al zijn plannen, voornemens en ideeën. Wat hij zag, was in feite slechts een preview als het aan hem had gelegen, maar het lag allang niet meer aan hem. Hij kon nog tegenstribbelen. Hij kon nog proberen de boel wat te rekken. De film nog iets langer te maken. Maar het ging nog slechts om minuten. Hij was nu de hoofdrolspeler in een verhaal over een te voeren strijd, die niet te winnen was. Het is onmogelijk te vechten tegen zoiets dodelijks. Alleen al om de eenvoudige reden, dat je niet kunt vechten tegen iets dat niet bestaat. Althans, niet binnen het kader waarin hij tot nu toe had gedacht, wat er zoal wel en niet kon bestaan.

De trekkracht aan zijn arm werd langzaam opgevoerd. De pijn was niet meer in woorden te omschrijven, maar kon maar al te goed van zijn gezicht worden afgelezen. Grote bange ogen en opgezette aders op zijn voorhoofd, vol zweet en oud bloed. Opgedroogd braaksel rond zijn mond werd langzaam verdreven door schuimend slijm. Hij gilde het uit van de pijn en vroeg zich in een kort helder moment af, waarom niemand hem hoorde. Waarom niemand op de buitenzijde van de deur stond te bonken en hem met gepast geweld probeerde te bereiken. Dieper werd zijn arm de bodemloze lade ingetrokken, steeds dieper tot zijn oksel pijnlijk op de rand van de la ruste en hij in principe niet verder naar beneden kon. Zijn vrije hand had inmiddels niets anders kunnen doen dan het greepje van de kast, zijn laatste tastbare binding met deze wereld, los te laten. De klauw bleef volharden in zijn streven hem zíjn wereld in te trekken. Het leek er op dat inmiddels al zijn nagels het bot van zijn nieuwste slachtoffer hadden bereikt.

Toen hij voelde hoe het vel en vlees van zijn bot gestroopt leek te worden, en in feite zijn onderarm langzaam van zijn lichaam werd gescheiden, was hij niet meer in staat om ook maar enig geluid te maken. Hij onderging de tergende pijn en langzaam leek alles om hem heen te verdwijnen. De stank, de kreten van hen die hem voor waren gegaan. Het zicht op een zwarte massa die door de ruimte trok op zoek naar iets om op te slokken en mee te nemen naar een wereld die nooit had mogen bestaan. En tenslotte ook zijn eigen, niet te dragen leed. Zijn ontzetting. Het gevoel van eenzaamheid -afzondering, verlatenheid- dat zijn leven die laatste minuten zo gekenmerkt had. Nu de klauwen geen houvast meer hadden aan de rest van zijn lichaam, omdat zijn arm vlak onder zijn elleboog ophield te bestaan, viel hij achterover op de keukenvloer. Even bleef hij stil liggen, tot de zwarte wolk via zijn neus en mond zijn lichaam binnendrong, en hij bij wijze van protest nog even vreemd ogende ongecontroleerde bewegingen maakte, alsof onzichtbare doktoren middels een defibrillator de laatste wanhopige pogingen deden hem nog terug te halen.

De Keukenla.. Deel 12

Hij probeerde de klap nog af te wenden, maar er was geen tijd genoeg voor geweest. Het gewicht wat hij in handen had was te groot. Net als de kracht waarmee hij de lade had willen raken. Alles leek nu in slow motion te gaan; Zijn beide handen, met daarin een zware metalen donkerrode brandblusser, naderden de impact met een lade waarin misschien wel de duivel zelf, zich had gehuisvest. Onderweg, dus toen zijn alternatieve slagwapen in aantocht was naar zijn te vernietigen doel, verschenen uit het duister twee afschuwelijke klauwen. Lange gekromde vingers met vuile, inktzwarte nagels. Zwaar vervormde handen aan het eind van magere, bottig ogende, misvormde armen. Armen die in het niets leken te eindigen in de diepte van de keukenla, maar die -zo wist hij ook- absoluut aan iemand moesten toebehoren. (Aan ‘iets’ verdomme, aan ‘iets’. Niet aan ‘iemand’) Hij slaakte een wanhopige, bijna zielig klinkende kreet.

Met zijn poging het oorspronkelijke doel te ontwijken, was hij veel te laat. Nog voordat de brandblusser de la raakte, hadden de twee gruwelijk ogende klauwen, al grip op zijn linkerpols. Het remde de klap dusdanig af, dat het geen enkele schade kon aanrichten. Minder dan een seconden later viel de blusser op de grond om nog even door te rollen tot hij echt niet verder kon. Cynisch genoeg tot aan de achterdeur. Of het nog even naar buiten had gewild. Of het voor de allerlaatste keer gebruik had willen maken van zijn vrijheid. In een flits zag hij op de grond, aan de voet van de achterdeur, een geel olifantje met een scheef geknipte kuif. Het keek hem aan met zijn ene nog overgebleven oog, smekend naar antwoorden op al zijn vragen. Daarna werd het gegrepen door een zwarte wolk en bestond het simpelweg niet meer. Triomfantelijk maakte het wazige zwart een soort van ereronde en voegde zich weer naar de opening van de lade.

Tien kromme nagels tegelijk, drukten zich tot bloedens aan toe in zijn pols. Hij probeerde zijn arm terug te trekken, maar de krachten waar hij mee te maken had waren van een heel andere orde. Ze trokken zijn arm de la in en de pijn was niet te dragen. Alsof zijn pols tussen de scherpe tanden van een berenval was terechtgekomen. Als hij probeerde zijn arm terug te trekken gingen de nagels dieper zijn vlees in, tot hij zelfs voelde dat één van de messcherpe klemmen zijn bot had bereikt. Zijn leed was enorm, maar werd op dit moment zwaar overstemd door blinde paniek in combinatie met pure walging. Hij voelde hoe hij naar de la werd toegetrokken, beseffend dat hij zou eindigen in die diepte van het duister, waar hij ongetwijfeld een pijnlijke dood zou sterven. Als hij geluk zou hebben tenminste. Want het angstige geschreeuw van zijn voorgangers beloofde wat dat betreft weinig goeds. Met zijn vrije hand pakte hij een greepje vast van een keukenkast. In de hoop voldoende houvast te hebben, niet de diepte in gesleurd te worden. Nog verder drongen de nagels in zijn vlees. Nog harder werd er aan zijn arm getrokken.

De Keukenla.. Deel 11

Met heel veel moeite stond hij op, de pijn in zijn knie en de rest van zijn lichaam volledig negerend. Met een verwoestende klap, daarbij geholpen door zijn minimaal tien kilo wegende rode vriend, moest het mogelijk zijn de lade te sluiten of op zijn minst de nodige tegenstand te bieden. Dat was het plan. Meer had hij niet kunnen bedenken. Wel had hij gewikt en gewogen op welke wijze hij moest slaan; Tegen het front van de la, in de hoop dat hij hem zou kunnen sluiten, of er bovenop, om het maar zoveel mogelijk schade toe te brengen. Zijn keuze was op die laatste optie gevallen, al was het maar omdat hij op die manier meer kracht kon zetten. In het meest optimistische scenario zou hij de lade uit de metalen geleiders rammen. Dit moest dan haast wel ten koste gaan van de bizarre krachten die het een weg -een doorgang- gaf naar een wereld die, theoretisch gezien, nog steeds niet kon bestaan. Wat er gebeurde was allemaal niet waar. Kon niet waar zijn.

En dus was er eigenlijk geen reden bang te zijn. De stemmen afkomstig uit het duister van iets simpels als zijn eigen keukenla bestonden niet. De ondragelijke stank van het vochtige duister was een foute grap van zijn eigen geest. Hij zou nu naar buiten kunnen lopen. Hij zou de buitendeur deur kunnen openen, en gaan naar waar hij maar wilde. Hij zou naar de kamer kunnen lopen om Johnny Cash het zwijgen op te leggen en vervolgens op de bank TV gaan zitten kijken. Als hij zou willen, al wist hij niet waarom, zou hij zijn raam in kunnen gooien om op die manier naar buiten te gaan. Er waren geen beperkingen aan zijn bewegingsvrijheid. Alles wat hier gebeurde was niet echt. Weer kwam bij hem de gedachte op dat hij sliep. Dat hij een droom had die hij niet snel zou vergeten, maar wat nog altijd niet meer dan een droom zou blijken te zijn. Uiteindelijk. Hij keek naar de brandblusser die hij nog steeds liefdevol in zijn armen had, maar was niet bij machte -ook nu alles niet echt was- daar de humor van in te zien.

Opgeschrikt door angstaanjagend geschreeuw, veranderde de bijna vredige uitstraling op zijn gezicht in een grimas, volledig gevormd en bepaald door blinde haat. Het zelfverzekerde gevoel dat het allemaal niet waar kon zijn werd, gelijkertijd en zonder omhaal, verdreven door het gevoel van paniek, wat hij de afgelopen twintig minuten zo intens had leren kennen. Hij rechtte zijn rug en beende af op de kern van al zijn leed. Hij probeerde zich af te sluiten van al wat hem op andere gedachten kon brengen. Van het idee dat er voor hem geen morgen meer zou zijn. Geen straks. Geen zo direct. Hij probeerde de angstkreten niet te horen en negeerde de stank. Hij poogde de zwarte wolk, die kou uitstraalde en deed verdwijnen wat deel uitmaakte van zijn wereld, in zijn gedachten om te zetten naar warm wit. Helder wit, afstekend tegen de blauwe lucht van een prachtige zomerdag. Hij beet op zijn lippen toen hij de brandblusser voor die tweede keer in korte tijd boven zijn hoofd hief. Pas toen er echt geen weg meer terug was, het afbreken van zijn actie een onmogelijkheid was, pas toen zag hij wat er uit de opening van de lade, daar vanuit het diepduister, plots opdoemde.

De Keukenla.. Deel 10

De verbazing en afschuw was van zijn gezicht af te lezen. Met een doffe dreun was de brandblusser tegen het raam aangeklapt en zeker drie meter de keuken in teruggestuiterd. Het glas had zelfs niet bewogen. Geen millimeter. Geen blusje, geen ster. Niets te zien van een aanvaring met het zware metaal. Laat staan dus dat er een opening was ontstaan die zijn leven had kunnen redden. Het was op dit moment dat hij het op een paniekerig schreeuwen zette. Hij zakte door zijn benen en landde op zijn knieën wat hem kwam te staan op een nieuwe, zeer hevige pijnscheut. Even raakte hij volledig buiten zinnen. Hij greep naar zijn hoofd, kneep zijn ogen dicht en schreeuwde. Hij huilde. Huilde als een klein kind dat zojuist wakker was geworden uit een waanzinnig gruwelijke droom, die hij de rest van zijn leven niet meer zou vergeten.

Met een snelle, bijna dierlijke beweging draaide hij zijn hoofd om en keek naar de la waarvan de opening inmiddels behoorlijk groter was geworden. Het ondefinieerbare zwart zocht zijn weg en de angstige stemmen namen wederom de overhand in zijn denken. Hij kokhalsde even en voelde weer volop die pijn in zijn maag. Moeizaam kwam hij weer in beweging en sleepte zich naar de brandblusser die enkele meters verderop lag. Hoewel het een absurd idee leek, had hij besloten vol in de aanval te gaan. Als vluchten niet mogelijk was, dan maar hard tegen hard. Langzaam maakte angst en paniek plaats voor blinde woede. Hij hoorde van achter de gesloten kamerdeur het gedempte stemgeluid van Johnny Cash en hoewel hij geen idee had om welk nummer het ging, zong hij toch min of meer mee. Met luide, doch zwaar aangeslagen stem. Het deed in elk geval het kinderlijke huilen stoppen en de pijn in zijn lichaam even vergeten.

De weg naar de blusser was kort, maar lang genoeg om onderweg even te moeten stoppen om het allerlaatste beetje inhoud zijn maag uit te kotsen. Het voelde alsof talloze scheermesjes zich via zijn slokdarm een weg naar buiten probeerden te banen. Blijkbaar was zijn maagzuur druk doende deze gang naar de vrijheid aan te vreten. Toen hij de zware brandblusser had bereikt ging hij even zitten en nam het ding in zijn armen. Hij omhelsde het alsof het zijn gele olifant was, die in zijn kinderjaren steevast naast hem in bed had gelegen. En die hem altijd had weten te behoeden voor al het onheil van de wereld. Hij wiegde het ding, en aaide met één hand zachtjes over het metaal, het onderwijl lieve woorden toefluisterend. Weer moest hij huilen. Maar nu zachtjes. Hij drukte het koude metaal dichter tegen zich aan, en vroeg zich af hoe het zou zijn straks niet meer te leven.

De Keukenla.. Deel 09

Toch bleef hij het nog een aantal keer proberen, iedere vorm van pijn in zijn lichaam even volkomen vergetend. De kracht was echter te groot. Zo groot zelfs, dat hij op een gegeven moment voelde hoe zijn voeten over de vloer weggleden. Hoe hij in zijn geheel naar achteren werd geduwd door een bovennatuurlijke kracht. Ondertussen was de stank van verrotte aarde -rottende lijken in vochtige modder- niet meer te verdragen. Hij keek schichtig om zich heen, als een kat in het nauw. Weg moest hij. Heel snel weg. Ondanks de tergende smeekbedes van hen, die zich klaarblijkelijk in het diepste van de lade bevonden en in hem de Messias zagen. Hun roep en kreten om hulp bleven door merg en been gaan. Wegrennen zou voelen als verraad, ondanks het feit dat vluchten het beste was wat hij kon doen. Nu ook had hij een goed zicht op wat zich eigenlijk in de la bevond. Niets. Puur zwart, een ongekend duister. Een diepte die dieper moest zijn dan wat een mens zich redelijkerwijs voor kon stellen. Hij duwde tegen een wit essen front van een keukenla, die de weg was naar het binnenste van de aarde. Van de hel. Van al het slechte denkbaar.

Hij zette zich met alle kracht af van het keukenblok en rende naar de buitendeur hoewel ‘struikelen’ misschien een beter woord was geweest. Want ondanks het belang van het zoeken naar een veilig heenkomen, waren zijn benen nog steeds niet helemaal overtuigd van dit feit. Met alle vermogen duwde hij tegen de deur, die echter van geen wijken wilde weten. Op slot? Onmogelijk. Zijn achterdeur was nooit op slot om de doodeenvoudige reden dat hij ooit de sleutel was kwijtgeraakt en tot op de dag van vandaag geen tijd had vrijgemaakt dit euvel op te verhelpen. Maar wat hij ook probeerde, hoe fanatiek hij ook duwde, hoe hard hij de klink ook naar beneden drukte; dit leek niet de weg te zijn naar een veilig heenkomen. Hij schopte tegen de deur, sloeg zijn gebalde vuisten tegen het glas, maar zonder resultaat. Snel draaide hij zich om en keek naar de la die zich onverstoorbaar verder bleef openen. Een bij aanvang slank gevormde zwarte wolk puur duister, baande zich een weg de realiteit binnen. Het paniekerige schreeuwen begon zeer aan zijn oren te doen. En die stank. Die vreselijke stank.

Hij keek naar de deur van de kamer. Dat was het. Die stond open en via de kamer was een weg naar buiten geen enkel probleem meer. Hij zette zich af van de buitendeur en rende zo snel als hij kon naar de kamer. Binnen een fractie van een seconde sloot deze deur zich. Zo snel zelfs, dat hij het nauwelijks in de gaten had gehad. Te laat in elk geval om het rennen te stoppen of op zijn minst tijdig af te remmen. In volle snelheid liep hij tegen de gesloten deur aan. Alsof hij in volle vaart tegen een betonnen muur was aangerend, stuiterde hij enkele meters terug de keuken in met drie gebroken vingers aan één hand, een verbrijzelde neus en een knie die zoveel pijn deed, dat hij dacht alleen daar al ter plekke dood aan te gaan. Toch had hij slechts een paar seconden tijd nodig weer bij zinnen te komen en naar het kastje onder de spoelbak te kruipen. Hij opende de deur en greep er de rode metalen brandblusser uit. Deze zou massief genoeg moeten zijn het keukenraam aan diggelen te gooien. Met zijn laatste krachten stond hij op en strompelde naar het raam. Hij hief de blusser met twee handen boven zijn hoofd en gooide het, met alles aan kracht wat hij nog kon opbrengen, tegen het grote raam.

De Keukenla.. Deel 08

Toen hij even later weer geheel was bijgekomen, deed alles hem pijn. Zelfs ondanks het feit dat hij het nog niet had aangedurfd zich te bewegen. Ook wist hij direct waar hij was en wat er aan de hand leek te zijn, hoewel hij dat laatste niet uit had kunnen leggen. Simpelweg omdat het niet uit te leggen was. Dat iets eenvoudigs als een keukenla een brug zou kunnen vormen naar een bron van ellende, waar op zich al geen beschrijving voor bestond. Gaandeweg begon hij dan ook meer te twijfelen aan zijn eigen verstand dan aan de gebeurtenissen op zich. Waarom zag hij beelden voor zich van zichzelf, met een hoofd waar een groot deel van miste? Waarom keek hij iemand aan die hijzelf was, maar dan toch anders? Die niet dood kon, terwijl het verlangen daarnaar blijkbaar zo groot was geweest. Waarom keek hij recht in het verdriet van iemand waar hij zo veel om gaf? En waarom voelde het alsof hij niet bij machte was geweest een helpende hand te reiken, op het moment dat het zo ontzettend nodig was geweest?

Hij staakte het stellen van vragen waar toch geen antwoorden op leken te zijn en probeerde op te staan. Zijn handen klemden zich aan het beuken keukenblad en langzaam trok hij zich op. Zijn benen lieten duidelijk merken het niet eens te zijn met deze gang van zaken en weigerden hun medewerking. Met alle kracht die hij had, trok hij zich op aan het blad, tot hij min of meer rechtop stond. Zijn hoofd bonkte en slikken was een ware martelgang. Met één oog had hij slechts beperkt zicht, omdat vers en licht opgedroogd bloed aan die kant van zijn gezicht hun eigen strijd voerden. Hij keek naar twee lepels en een kunststof vork. Hij keek naar een verfrommelde theedoek die daar vlak in de buurt lag. Hij rook de koffie afkomstig uit het apparaat wat elders in de keuken nog dapper stond te pruttelen. Hij hoorde Cash, hoewel het duidelijk geen nummer was wat hij mee zou kunnen zingen. Hij luisterde naar zijn eigen binnensmonds gevloek, dat betrekking had op zijn pijn en de machteloosheid de situatie naar zijn hand te zetten. En hij keek naar de keukenla die inmiddels verre van hermetisch was afgesloten. En hij ademde licht de geur in, die inmiddels synoniem stond aan ware gruwel.

Met zijn linker elleboog steunend op het keukenblad, duwde hij met zijn rechterhand tegen het front van de lade. Het resultaat was een angstaanjagende kreet uit de zwarte streep die de opening van de la kenmerkte. Hij duwde nog iets harder, maar het resultaat was vergelijkbaar aan die van zijn eerste poging. Hij wendde zijn hoofd even af om de stank te ontwijken, maar zonder desgewenst resultaat. Hij deed moeizaam een paar stappen naar rechts, zodat hij zowel zijn lichaam als zijn beide handen kon gebruiken de la dicht te duwen. De verdediging bestond dit keer echter uit pure tegendruk. Hoe meer kracht hij uitoefende om de lade te sluiten, hoe breder de zwarte streep werd. En hoe onhoudbaarder de stank en hoe minder te verdragen het verschrikkelijke geschreeuw. De roep om hulp aan hem, die zichzelf in zijn droom niet eens had kunnen helpen. Met beide handen duwde hij nu tegen de la aan, zijn complete lichaamsgewicht als back up in de strijd geworpen. Maar met geen enkel resultaat. Het was nog slechts een kwestie van tijd voor hij zich definitief gewonnen zou moeten geven. Dit alles waren slechts de laatste stuiptrekkingen van iemand die in pure doodsnood verkeerde. Het ingaan van de allerlaatste fase van een leven. Vanaf nu was er echt geen ontkomen meer aan. Hij ging dood. Hoe hard hij ook duwde.

De Keukenla.. Deel 07

Met een doffe klap sloot de lade zich, maar hij kreeg geen tijd zijn evenwicht te herstellen. Zijn voortanden sloegen zich stuk op het keukenblad en de klap was zelfs zo hard, dat één stuk van zijn tand rechtop in het hout bleef staan. Daarna viel hij met zijn hoofd langs het onderkastje op de grond, zijn wenkbrauw openscheurend aan het metalen greepje van de deur. Hoewel de pijn bijna niet te dragen was, vroeg hij zich de minuten daarna maar één ding af; ‘Waarom word ik nou niet wakker? Waarom lig ik hier in mijn eigen kots en bloed, zonder dat heerlijke gevoel te ervaren wakker te worden, zoals dat nu eenmaal hoort na een gruwelijke nachtmerrie?’ Maar in plaats daarvan, verloor hij weer even langzaam het bewustzijn, terwijl de plas met bloed waar zijn hoofd in lag, een spelletje ‘landjepik’ leek te doen met zijn eigen braaksel op de laminaatvloer.

In een wereld die niet bestond, maar er wel degelijk was voor hen die droomden of, zoals in zijn geval, even de geestelijke grip kwijt waren geraakt op het hier en nu, stond hij zichzelf aan te kijken in een oude verweerde spiegel. Hoewel het beeld vervormd en troebel was zag hij duidelijk dat al het wit in zijn ogen plaats had gemaakt voor donker rood. Grote zwarte kringen om zijn, destijds door zijn moeder zo geroemde vrolijke kijkers, deden het lijken of ze diep in zijn hoofd lagen verborgen. Zich verstopten voor alle ellende die ze moesten aanschouwen. Hij zag er oud uit. Oud en ronduit slecht. De donkere wallen, de huid van zijn gezicht die de strijd tegen het ouder worden definitief en in rap tempo had opgegeven. De diepe groeven en rimpels in een vergrauwd landschap, van wat er nog was overgebleven van zijn gezicht. Toch was het vooral het verdriet in zijn ogen wat hem raakte. Kijkend naar zichzelf leek het of hij keek naar iemand anders. Een oude vriend. Een broer. In elk geval iemand waar hij veel om gaf. En hij voelde medelijden. Dit moest stoppen. Iemand moest hem helpen het verdriet op laten houden. En wie anders dan hijzelf, was daarvoor de aangewezen persoon?

Hij zag nu dat hij een pistool vasthield. De oplossing was even simpel als doeltreffend. Met één klap zouden alle problemen zijn opgelost. Zelf zou hij het misschien nooit hebben aangedurfd, maar nu was het voor een ander. Nu was het voor de man die voor hem stond en die hij wilde helpen alle pijn weg te nemen. Omdat hij om hem gaf. Hij zette de loop van het pistool tegen zijn slaap en keek nog eens diep in de ogen van zijn spiegelbeeld. Die knikte even ter goedkeuring en vlak voor hij de trekker overhaalde dacht hij zelfs iets van opluchting te zien in hen, die zich zo diep in de kassen verscholen hadden. Hij schoot. Een doffe knal -een heel ander geluid dan wat hij uit films was gewend- en alles zou anders geweest moeten zijn. Maar dat was het niet. In de spiegel keek hij naar iemand wiens hoofd voor minimaal één vierde was verdwenen. Op de achtergrond bloed en stukken vlees tegen de badkamertegels aangeplakt. Slechts nog één oog, in een zwaar gehavend hoofd, wat hem aankeek. Vol vertwijfeling. Walging ook. Op de keukenvloer kwam hij langzaam bij; Voegde hij zich weer in de wereld van de wakkeren. Maar het zou zeker geen vooruitgang zijn. Want boven hem opende de la zichzelf. Langzaam. Millimeter voor millimeter.

De Keukenla.. Deel 06

Wat was de afstand tussen die keukenla -de klaarblijkelijke weg naar dood en verderf- en hij, daar op zijn knieën gezeten in zijn eigen kots? Hij probeerde het in te schatten. Twee meter? Hooguit. Meer kon het echt niet zijn. Hij leunde zijn lichaam naar voren en zijn handen zochten grip in de nog warme drab. Hij zette zijn ene knie voor de andere en verschoof zijn rechterhand iets naar voren. Een ijselijke schreeuw deed hem even ineen krimpen, maar belette hem niet nog een aantal centimeters te maken. Opnieuw een walm van zwaar bedorven lucht die hem even naar adem deed snakken. Weer zijn maag die in opstand kwam. Maar toch ook weer een paar centimeter voorwaartse winst. Voor het eerst viel hem nu ook de opkomende duisternis op. Uit de la kwam duidelijk een zwarte wolk op, die de ruimte langzaam maar zeker donkerder maakte. Donkerder? Nee, het was meer verdwijnen. De zwarte lucht was geen lucht, maar leegte. Waar het tijd genoeg had gehad, bestond de werkelijkheid niet meer. Was alles weg.

Weer een paar centimeter. Zijn spijkerbroek voelde plaatselijk inmiddels zwaar doorweekt aan. Onder zijn knie merkte hij duidelijk de contouren van een schijfje worst op. Het gekrijs en geschreeuw deed intens pijn aan zijn oren. Het liefst was hij gaan zitten om opnieuw zijn handen tegen zijn oren aan te drukken. Zijn ogen stijf dichtgeknepen, om zo te wachten tot alles voorbij zou zijn. Tot de zwarte wolk tijd genoeg had gehad alles te laten verdwijnen, inclusief zichzelf. Dan zou het schreeuwen ophouden en niemand meer om hulp roepen. Hij zou kunnen genieten van de rust en van het feit niet meer te bestaan. Simpelweg opgelost te zijn door een zwarte wolk, afkomstig uit zijn eigen keukenla. Geen stank meer te hoeven inademen van hem, of wie dan ook die, levend begraven, zou worden aangevreten door allerlei ongedierte. Die dan misschien nog eenmaal wakker schrok en bemerkte wat er aan de hand was. Om met zijn laatste kracht, in een onbeschrijfelijke paniek, tegen de binnenzijde van de deksel van zijn kist te beuken. Zijn vingers brekend en het witte kant aan de binnenzijde van de kist lostrekkend en beschadigend.

Een meter nog. Een meter nog en hij zou de lade kunnen sluiten. Hij zou er niet eens voor hoeven opstaan. Een flinke duw zou voldoende moeten zijn. Hij zou zich uit moeten strekken, zijn beide handen los van de vloer moeten tillen en dan met een welgemikte duw zou hij deze nachtmerrie tot een goed einde kunnen brengen. En dat zou het dan natuurlijk ook blijken te zijn. Op het moment dat hij de lade sloot zou hij wakker schrikken. Gewoon, in zijn eigen bed. Hij zou zich beseffen een wel heel erg vreemde droom te hebben gehad. Hij zou zich opgelucht voelen, zoals hij wel vaker na een nare droom had meegemaakt, om vervolgens weer in slaap te vallen. Om wakker te worden moest die lade gesloten worden. De stank zou plotsklaps zijn verdreven en de schreeuwers het zwijgen opgelegd. En daarna zou hij weer in slaap vallen en morgen zou hij verhalen over deze bizarre grap van de slapende geest. Als hij het zich nog zou kunnen herinneren tenminste. Toen zijn maag zich wederom pijnlijk in een vacuüm leek te zuigen, richtte hij zijn lichaam op en sloegen zijn wijd opengesperde vingers in de richting van het wit essen frontje van de keukenla.

De Keukenla.. Deel 05

Vrijwel direct was daar weer die gruwelijke geur. Hij wankelde naar achter, niet bij machte de la nog te sluiten. Hij hoorde gekrijs. Krassende stemmen die in doodsangst om zijn hulp leken te roepen, afgewisseld door een hatelijk lachen met een volume dat hem zijn handen op zijn oren deed drukken. Het bood echter geen enkele bescherming. Het lachen drong, als water door gesperde vingers heen, het binnenste van zijn hoofd binnen. Tussendoor -of was het op de achtergrond? - hoorde hij weer die mensen om hulp roepen. Een angstig schreeuwen. Hij hoorde niet alleen de paniek in de zwaar vervormde stemmen, maar hij kon het ook voelen. Hij voelde niets dan pijn en ellende. Van anderen; Van zij, die hem waren voorgegaan. Direct na deze gedachte, misschien was ‘conclusie’ wel een beter woord, overviel hem weer dat enorme gevoel van paniek. Hij wist ineens dat hij dood zou gaan. Hij zou de volgende zijn. Maar de volgende van wat? Hij probeerde te schreeuwen, maar bleek niet in staat ook nog maar het minste geluid te maken.

Hij moest overgeven. Zijn avondeten spoot in een bruingroene massa over de keukenvloer heen. Nog nauwelijks verteerde stukken worst, deel uitmakend van de erwtensoep van die avond, decoreerden de goor ogende vloeibare massa. Toen een nieuwe golf zich aandiende zakte hij door zijn knieën en zochten zijn handen steun op de vloer. Dwars door de smurrie van zijn vroegere maaginhoud heen. Hij kotste een nieuwe stroom naar buiten, al snel gevolgd door weer een andere. Net zolang tot zijn maag leeg leek te zijn en hij niets anders dan gal naar buiten spuwde. Zijn keel leek te branden, zijn ingewanden een strijd te voeren die bij voorbaat al verloren was. En elke keer als hij dacht dat het wel weer ging, ademende hij een lucht in die zelfs het laatste beetje inhoud uit zijn binnenste naar buiten probeerde te persen. Het gekrijs hield onderwijl onophoudelijk aan, net als de tergende smeekbedes om zijn hulp. Op zijn knieën gezeten, zijn handen steunend in zijn eigen braaksel, hief hij zijn hoofd op, en keek hij naar de openstaande la.

Dicht. De la moest dicht. En wel snel. Die la was blijkbaar een opening naar een plek waarvan geen mens ooit zou kunnen vermoeden dat deze echt zou bestaan. Een andere wereld. Een andere dimensie. Godverdomme, hoe moest hij nou weten wat er in hemelsnaam aan de hand was? Maar zoiets moest het toch wel zijn, hoe belachelijk dit ook klonk? Weer probeerde zijn maag iets naar buiten te persen wat er allang niet meer was. Het was alsof hij langzaam met een enorm mes in zijn buik werd gestoken. De eigenaar van het wapen keek hem hatelijk aan en drukte het scherpe metaal langzaam naar binnen. Eerst een klein stukje en na een kleine aarzeling met een snelle beweging de rest. Tot het mes niet meer verder kon en de verwoestingen van het staal binnen in het lichaam onherstelbaar waren. Dader en slachtoffer keken elkaar van zeer dichtbij in de ogen. De één met een sadistische blik, de ander vol van verbazing en ongeloof. Met grote stervende ogen. Daarna trok hij het mes behendig uit het lichaam, maar stak direct opnieuw toe. En nog eens. En nog eens. En nog eens. Die la moest dicht. Nu.

De Keukenla.. Deel 04

‘Godver, ben ik gek aan het worden of zo?’ Vroeg hij zich zachtjes af. Weer keek hij om zich heen, niet wetende wat hij eigenlijk dacht te willen zien. Daarna viel zijn blik op het bestek wat hij op had willen ruimen, en nu voor hem op het blad lag. Twee lepels en een kunststof vork. Hij boog zich naar voren, met zijn ellebogen links en rechts steunend naast wat op dit moment het belangrijkste van de wereld leek te zijn, en bekeek van heel dichtbij de punten van de vork. Alsof hij een insectensoort bestudeerde die hij persoonlijk zojuist had ontdekt. Drie enorme, licht gekromde dodelijke angels priemden zijn kant op. Het was omdat de vork dood was, anders had hij ieder moment op drie plaatsen tegelijk gestoken kunnen worden. Het gif van dit kleine, doch levengevaarlijke nieuwe wezen zou binnen enkele minuten door zijn hele lichaam worden verspreid en een pijnlijk sterven veroorzaken. Maar de vork bewoog niet.

Hij rechtte zijn rug weer, verklaarde zichzelf inderdaad officieel gek, maar merkte ook, geleidelijk aan, weer wat tot zichzelf te komen. Hoewel dat onheilspellende gevoel in zijn hoofd bleef hangen, zoals een klein stukje plakband soms aan je vinger vast kan blijven kleven. Je pakt het, veegt het weg, slaat met je hand in het luchtledige, maar zonder resultaat. Het plakkerige kleinood blijkt telkens weer een andere plek aan je handen te hebben gevonden. Tot het uiteindelijk, zomaar ineens, toch weg is. En zo ver hoopte hij ook te komen met dit gevoel. Hij schudde met zijn hoofd, probeerde aan leuke dingen te denken, snoof de geur van verse koffie op en deed zijn best de tekst van de muziek tot zich door te laten dringen, zodat er geen ruimte zou zijn voor andere gedachten. Maar het bleek een zeer hardnekkig stukje plakband. Angst met een superieure kleefkracht geplakt op de geest van zijn denken. Angst als gif ingespoten door maar liefst drie angels tegelijk, van een zojuist door hemzelf ontdekt insect.

Waar was die stank vandaan gekomen? Waarom leek het of hij heel even was weggeweest? Of hij tijd leek te missen? Ja, zo voelde het; Of er tijd weg was. Alsof hij wakker was geworden na op zijn minst een wat onrustige nacht. Of hij zwaar beneveld ergens in slaap was gevallen en nu moest zien te raden waar hij wakker probeerde te worden. ‘Proberen’ Want het lukte hem maar niet de zaken helder op een rijtje te krijgen. De blijdschap en opgewektheid die hij enkele minuten geleden nog voelde, toen hij nog met Cash stond mee te brullen, leken vreselijk ver weg. Ontzettend lang geleden. Die stank. Die geur die bijna deed geloven levend te zijn begraven. Stinkende modder. Rottend vlees. Flarden film -vage beelden- van krioelende insecten en wormen die zich een weg lijken te banen door de taaie huid van een dood lichaam. Had hij zijn eigen lijk gezien? Was het zijn huid geweest? Werd hij dus echt gek? In een poging zich te vermannen, om weer over te gaan tot de orde van de dag, griste hij het bestek van het blad en trok de keukenla open.

De Keukenla.. Deel 03

Hij probeerde altijd meerdere items tegelijk af te drogen, maar kwam nooit verder dan drie. Daar boven raakte hij verstrikt in de theedoek of er viel altijd wel iets op de grond. Als hij zeker wist dat de boel droog genoeg was om op te bergen, liep hij naar de andere kant van het keukenblok en legde ze in de daarvoor bestemde vakjes. Vorken keurig bij de vorken, de lepels bij de lepels en met het assortiment aan messen van hetzelfde laken een pak. Ondefinieerbaar goed verdween in de kleinere vakjes, maar dit kon wel eens wisselen. Zo nu en dan had hij een bui dat een aardappelschilmesje best bij de messen kon, en theelepels bij hun grotere vakbroeders. Maar veel vaker koos hij voor de optie van de ook aanwezige kleinere vakjes. Verder was rechts in de besteklade nog ruimte voor hele lange items, zo lang als de la diep was, maar die bleek in de praktijk nergens voor geschikt. Ook eigenlijk niet voor de schaar die daar desondanks wel huisde, maar in de breedte niet lekker paste. Samen met de bewaarde kunststof clipjes van de broodverpakkingen, of sleutels die nergens bij leken te horen.

Toen hij na het drogen van de eerste drie zaken de la opende, werd hij bijna direct overvallen door een ondragelijke stank. Een geur die deed denken aan koude natte aarde, maar die zo indringend was, dat het bijna pijn deed aan de binnenkant van zijn neus. Een scherpe kille lucht. Hij kokhalsde even en draaide in een reactie zijn hoofd weg van waar de stank vandaan leek te komen. Toch legde hij nog geen moment de link tussen de geopende la en de gore lucht. Van schrik waren de twee lepels en de kunststof vork hem uit zijn handen geglipt. Met iets meer kracht dan daarnet probeerde zijn maaginhoud zich via zijn keel een weg naar buiten te banen. Hij drukte de vochtige vaatdoek tegen zijn neus en mond om erger te voorkomen. Het hielp en zonder er over na te denken duwde hij met zijn vrije hand de la weer dicht. Hij merkte het eerst zelf niet, maar al snel daarna klaarde de lucht enigszins op. Toen hij op een gegeven moment de doek iets loshaalde van zijn gezicht, bleek dat er weer vrijuit viel te ademen. Verbaasd keek hij even de keuken rond, eigenlijk zonder echt te weten waarnaar dan precies.

Ineens was hij bang. Een vreselijke angst die grensde aan pure paniek. Weer draaide zijn maag om en het zweet brak hem uit. Hij moest zich aan het keukenblad vastpakken om niet te vallen. Zo bleef hij even staan, onderwijl starend naar niets. Met grote lege ogen. Als verdoofd raapte hij even later het bestek van de grond op, verstopte het even achteloos in de vaatdoek om het misschien te ontdoen van eventuele vuiligheid afkomstig van de keukenvloer. Het waren handelingen die hij onbewust deed. Die hij niet zou hebben kunnen navertellen als hij die kans ooit gekregen zou hebben. Toen zijn onderbewustzijn dacht dat de twee lepels en de vork weer fris voor de dag konden komen, liet hij ze weer uit de doek ontsnappen en legde ze op het beukenkleurige blad. Even leunde hij met de knokkels van zijn gebalde vuisten op het afgeronde hout. Zijn geest leek weer terug te keren naar het heden. Zijn angst wat af te nemen. Het onheilspellende gevoel maakte plaats voor een nonchalant ‘wat maak ik mij druk gevoel’. Zijn lippen, tot voor kort niet meer dan een streep op zijn gezicht, ontspanden zich en lieten zowaar een kleine glimlach zien. Voor de allerlaatste keer.

...

.

De Keukenla.. Deel 02

Hij begon met de kunststof borden. Borden waren wel te doen en leken zich eenvoudiger te laten drogen dan de bekers, de glazen en natuurlijk de pannen. Mooi vlak, zonder dat je ergens je te grote handen met een te dikke theedoek in hoefde te duwen, om de bodem van het af te drogen goed te bereiken. Wijnglazen leken altijd ieder moment uit elkaar te kunnen spatten. Het dunne glas zou zich pijnlijk een weg banen door de theedoek heen, en binnen enkele seconden zou een golf van bloed de vaatdoek donkerrood kleuren. Er zouden hoorbaar druppels vallen op het laminaat van de keukenvloer. Rode sterren, van ongelijke grootte en vorm, voegden zich daarna samen tot één groot geheel tot er tenslotte een plas zou ontstaan. Hij dronk zijn wijn alleen uit dergelijke glazen als er visite was, en het niet passend leek kunststof Ikea bekers vol te schenken.

Maar het ergste om af te drogen was het bestek. Of het nou kwam door de grote verscheidenheid aan metalen en kunststof vorken, messen en lepels die daarna ook nog eens een bepaalde plek in de la moesten krijgen; Hij wist het niet. Maar hij zag er zeker de lol niet van in. Soms stopte hij het drogen als alleen bestek was overgebleven. Als de pannen, soepkommen, bekers en zelfs de wijnglazen hun plek in de kasten al wel hadden gevonden. Dan lag er op het aanrecht, rechts naast de spoelbak, een tot op de laatste vezel doorweekte oude vaatdoek gevuld met allerlei nat bestek. Dat kon blijven liggen tot het nodig was, dat scheelde dan ook nog eens regelmatig een gang naar de keukenla, of het bleef liggen tot zelfs de doek weer in zijn geheel was opgedroogd. Pas dan ruimde hij het op. Keurig gesorteerd op gebruikersdoel en niet op kleur of vorm; Dergelijk uitbundige, dus met voldoende vakken uitgevoerde besteklades, bestonden nu eenmaal niet.

Vanavond echter zou hij de boel afronden tot de allerlaatste vork, het kleinste theelepeltje en zelfs de onderliggende doek zou zijn vaste plek krijgen; Opgevouwen over de riante uitloop van de keukenkraan, om zich daar op zijn gemak van al het water te kunnen herstellen. Toen hij in zichzelf grapte over het aanvangen van ‘deze martelgang’ wist hij niet hoe dicht hij bij de waarheid had gezeten. Eerst drukte hij nog even het knopje van het koffiezetapparaat aan. Beiden zouden, zo schatte hij tenminste in, ongeveer gelijkertijd hun taak erop hebben zitten. Hij pakte de eerste vork en zong mee met Johnny Cash, die op dat moment muzikaal verhaalde over San Quentin. ‘I've seen 'em come and go and I've seen them die, and long ago I stopped askin' why.’ Cash wellicht wel, maar de jongens van de technische recherche dachten daar later heel anders over.

...

.

De Keukenla.. Deel 01

Toen hij die avond aan de afwas begon, wees niets er op dat dit simpele huishoudelijke karwei het laatste was dat hij ooit in zijn leven nog zou doen. Tussen het vullen van de wasbak, met water, de eerste borden, kopjes en aangekoekt bestek, en zijn gruwelijke dood zat uiteindelijk nog geen half uur. Het kan verkeren, nietwaar? Het doseren van het water, koud aangemengd met een beetje warm tot er een functionele doch werkbare watertemperatuur was ontstaan. Enkele scheuten wasmiddel aan het water toegevoegd; De laatste handelingen van een gezonde vent in de bloei van zijn leven. In de verste verte niet het idee dat het koffiezetapparaat op het werkblad elders in de keuken, uiteindelijk voor niets stond te pruttelen. Tegen de tijd dat hij gevonden werd was de glazen pot aangekoekt door een inktzwarte drab en rook de ruimte zwaar naar oude koffie. Toch was dat niet eens de stank die op dat moment zou overheersen.

Vanuit de huiskamer klonk Johnny Cash en de nummers die hij wat beter kende probeerde hij, zo goed en zo kwaad als het ging, mee te zingen. Het was al met al een moeizame dag geweest, maar eenmaal thuis leek het leven er goddank toch weer anders uit te zien. Afwassen was dan misschien niet helemaal zijn ding, maar toch had het ook wel iets rustgevends. Het gaf hem de tijd zijn dag te overzien en plannen te maken voor de rest van de avond. Eerst een bak koffie tijdens het doornemen van de krant en daarna misschien een uurtje achter de pc. Niet al te laat naar bed want morgen was het weer vroeg dag. Vrijdag alweer, verreweg de prettigste werkdag van de week. En daarna weekend. Hij had er zin in en alleen al die gedachten maakten hem blij en deden hem iets luider meezingen met Cash.

Na het wassen kwam het drogen. Soms liet hij het staan. Uiteindelijk droogde het toch vanzelf wel op en er was nu eenmaal geen mens die aan zijn kop liep te zeuren over doffe glazen of strepen op glaswerk of bestek. Toch besloot hij na een korte aarzeling zijn aan zichzelf opgelegde taak -deze, qua grootte middelmatige, afwas- in zijn geheel af te ronden. Hij droogde zijn handen af aan de theedoek, liep even naar de kamer om het volume wat op te schroeven en stak een Lucky Strike op. Met nog twintig minuten te leven zou niemand hem het roken hebben verweten. Toch vond hij het zelf een slechte gewoonte en overwoog serieus te gaan stoppen. Alweer. Want inderdaad; aan pogingen geen gebrek, maar het was altijd minder eenvoudig gebleken als gedacht. Als hij nu zou stoppen zou het voor altijd zijn. En ook dat klopte. Op een gruwelijke manier.